Onderweg naar Machu Picchu en lake titicaca

Het was een relaxte vlucht. KLM weet wel hoe ze dat moeten doen. Ik had spijt van mijn plaats aan het raam, want ik kon deze reis niet goed stilzitten. Gelukkig had ik nu twee vriendinnen die ik in de 12 uur lange vlucht kon bezoeken en ook kwam ik de ambassadeur van Peru tegen. Ik kan het goed met hem vinden, dus nog meer gezelligheid.

Cusco

Gezamenlijk namen we een taxi naar Miraflores. Toen we eenmaal thuis waren. Zijn we nog even naar de Larcomar gegaan. Ik zat stampvol van al dat vliegtuigvoedsel, maar Wendy had nog trek in een hamburger. Daarna naar huis om te gaan slapen. De volgende ochtend zijn we vertrokken naar het vliegveld. We hadden eigenlijk zin in echt voedsel en niet in een ontbijtje. Zelfs bij de Mac was er geen hamburger te verkrijgen om 10 uur ’s ochtends. Wendy kon gelijk wennen aan Peruanen die altijd te laat zijn. Vliegtuig vertrok flink te laat en het vliegen naar Cusco ging een beetje hobbelig. We konden ook niet direct landen, waardoor we nog wat extra rondjes in de lucht maakten. Zo konden we wel goed de omgeving zien. Wat mooi groen is Cusco. Op het vliegveld vonden we een tour voor Machu Picchu, omdat het geen hoogseizoen is, hebben we niets vooraf geboekt. Ik vertrouwde het praatje van de man niet zo. Wendy was weg om geld te pinnen en ik zocht het bedrijf op. Mijn voorgevoel had gelijk: foute boel. Wat nu? Ik zat nog aan tafel. Ik besloot om op Wendy te wachten, anders kwam zij terug en was ik er niet. Toen Wendy terug kwam, vertelde ik haar dat ze moest zeggen dat het niet gelukt was met het geld en dat we later wel terugkwamen. Dat lukte niet helemaal. De man vroeg waarom het ineens niet doorging. Toen heb ik maar gewoon gezegd dat ik net las dat volgens recensies hij een oplichter is. Meneer ontkende het niet eens en zei nog ok en gedag. Wij even afkoelen dat we het nog op tijd doorhadden, namen een taxi en gingen op zoek naar een hostel.

Vanuit het hostel gingen we op zoek naar eten. Het werd weer hamburgers. Nu moesten we echt wel op zoek naar een goede tour. Die vonden we bij Alpaca Expeditions. Daarna nog wat de stad verkend. Ik had er niet zo heel veel mee.

Sacret Valley

We werden vroeg in de ochtend opgehaald en met een Australisch koppel die op huwelijksreis waren en een crew van vijf personen gingen we in een busje rijden naar het beginpunt van de trek. We reden Cusco uit en het uitzicht was geweldig mooi. De zonsopkomst tussen alle groene bergen was prachtig. Na drie uurtjes kwamen we aan en de crew ging hard aan het werk om voor ons te zorgen, zelfs een mobiel toilet was meegenomen. We kregen een heerlijk ontbijt van broodjes, ei, vers fruit met coca thee tegen hoogteziekte. Het was bibberen van de kou, maar alles was prachtig om te zien. We begonnen te lopen met Yuri onze gids en iemand die wat bagage droeg voor de lunch. Hij liep vooruit en was al snel uit zicht. Wij hadden heel veel pauzes voordat we de Sacred Valley bereikten. Klimmen op deze hoogte mag niet onderschat worden. We hadden een geweldig uitzicht over de valleien.

Maar verder werd de trip nog mooier. Oude Inca resten bleven voorbij komen. Alle stenen passen precies in elkaar. Alle paden waren door de Inca’s aangelegd en wij liepen er gewoon over. Tussendoor zag je watersystemen hoe zij het water begeleid hadden. Een oude hoeve in het midden tussen de bergen, met jochies die met vuurrode wangen op een paar lama’s passen en spelletjes speelden. De wangen zijn vuurrood door het leven op hoogte. Er werd verteld dat dit kwam doordat mensen hier meer rode bloedlichaampjes in het bloed krijgen en de zon die daar een effect op heeft. Yuri speelde op zijn fluit vrolijke melodieën en leidde ons naar een spleet tussen bergen in. We staken hier riviertjes over met houten bruggetjes. We liepen op een smal pad met links een berghelling met grassen en struiken en rechts een afgrond met riviertje en daarnaast een steile bergwand. De spleet en ook het pad werd steeds nauwer en ik bleef me verbazen over de hoeveelheid stenen de Inca’s hierheen gesleept hebben om het pad te ondersteunen en aan te leggen. De prachtigste planten begroeide de bergwand en voor ons zagen we meer bergen en dalen. Daarnaast hoorde ik Yuri fluiten en alles klopte bij elkaar. Verrassend dat hij het Nederlands: óh Nederland, wij zijn de kampioen’ floot. Dit gebied was werkelijk het mooiste aan de hele regio van wat ik gezien had en dan moest Machu Picchu nog komen.

Hierna kwamen we in een meer open landschap en zagen we controleposten van de Inca’s. We kwamen in Pucamarca, een Incadorp waar belangrijke feesten werden gevierd voor en door de elite onder de Inca’s. Hier kwamen de koningen dansen op een groot veld, met een weids uitzicht over de sacred river en de valleien. Door alle controleposten en steile helling ervoor konden we merken dat dit goed beveiligd geweest moest zijn. Hier gingen we lunchen met heerlijke Peruaanse schotels. Hadden ze dit in Lima maar. Het was tijd om afscheid te nemen van de crew. Na een behoorlijke tip begon de afdaling van zo’n twee uurtjes naar beneden. Dit was goed opletten door de vele losse steentjes. Hier was ik blij dat ik bergschoenen had.

Moe zaten we onderaan bij de sacred river in een busje naar Ollantaytambo, daar namen we de trein naar Aguas Calientes. Vanuit de trein merkte je het landschap veranderen vanuit hoge bergen naar iets lager, waardoor het half-tropisch werd. Links was een wild stromende rivier met af en toe een roofvogel die vis ving. Prachtige groene natuur en bergen die onmogelijk lijken om te beklimmen. Vanuit Agua Calientes gaan we morgen naar Machu Picchu. Bij aankomst gingen we naar het hotel. Heerlijk hotel voor een trekkingstour, even opfrissen en dan uit eten met de groep. Daarna wilden we graag slapen. Morgen om 4 uur ontbijten en om 4:15 naar de bus toe.

Machu Picchu

De volgende dag werd het echter 4:20 en Wendy had de sleutel van de kamer nog. Ik rennen om hem toch nog in te leveren bij de receptie. Deed ik dat maar niet, want boem ik lag plat op de keien. Pijnscheuten in mijn enkel, knie en elleboog, maar doorgaan, want ik wilde de bus halen. Het werd de derde bus. De bus naar boven was fijn, je kon klimmen, maar iedere keer een weg oversteken waar tientallen bussen overheen denderen, leek me niet veilig. Eenmaal in het park was het toch wel heel mooi om Machu Picchu te zien nog voordat het volstroomde met toeristen. We gingen op een goed punt staan, maakten wat foto’s en Juri begon een lang verhaal. Sommige punten waren heel boeien, maar mijn elleboog begon op te zetten en ik vond nu alles te lang duren. Dat de zon opkwam en het warmer werd, hielp ook niet mee. Ik kon mijn arm amper bewegen zonder pijn en neus aanraken ging al niet meer. Gelukkig was dat ook niet nodig ;). Het is jammer, ben je eindelijk in Machu Pichhu doet al het klimmen en bewegen vreselijk veel pijn. Want klimmen moet je heel veel. Overal zijn er trapje en opstapjes. Maar intussen was ik wel in Machu Picchu en ik genoot van de uitzichten en het voorstellen hoe het geweest moest zijn om hier te leven als Inca. De architectuur is overweldigend. Zo lang geleden, alleen menskracht en water zorgde voor het uitslijten van de stenen. En echt alles past precies in elkaar. De meest bijzondere hoeken en enorme rotsblokken waren versleept voor de huizen en tempels. Een heel watersysteem was aangelegd, maar ook een bloedafvoer voor de geofferde dieren. Ook zagen we een bananenspin. Het gaat dan vanzelf kriebelen en ik hoop dat ik hem dan verder ook niet tegen hoef te komen.

Na afscheid genomen te hebben van Yuri, is de groep opgesplitst en gingen we zelf rondlopen. We zijn tussen de huizen gaan lopen en naar de zonnepoort gegaan voor een superuitzicht. Dit was best een eind klimmen over stenen. Ze lagen wel mooi in een pad, maar niet zo gelijkmatig. Eenmaal bij de zonnepoort had ik graag Yuri gehad om uit te leggen hoe dat dan gewerkt heeft het komen en gaan van de zon, want voor mij was het meer een paar muren zonder dak. Het was bloedheet en even leek het te gaan regenen, wat afkoeling zou fijn zijn, maar nee het was vals alarm. We wilden naar de brug van de Inca’s gaan en iedereen die we tegenkwamen zei nog 20 minuten vanaf hier. Na 10 minuten werd dat weer gezegd en toen vonden we het wel welletjes. We hadden honger en gingen terug.

We namen nog een stempel in ons paspoort dat we dit wereldwonder gezien hadden en namen de bus naar Aguas Calientes. Daar hebben we heerlijk alpacarolletjes gegeten. Vervolgens uitgebreid de handycraft markt bezocht en naar de trein gegaan. Het was supermooi en overweldigend om zo’n grote Incastad te zien. Het was echter ook geheimzinnig omdat het alleen maar gissingen zijn wat nu de bedoeling hiervan geweest moest zijn.

Terug in Cusco namen we de nachtbus naar Puno. Pas later realiseerde we ons dat we de dagbus moesten hebben, het schijnt erg mooi te zijn. De trein schijnt nog geweldiger te zijn, maar ook vele malen duurder.

Puno

In Puno kwamen we aan in een heel ander klimaat. Bakken water kletterden naar beneden en wisten we maar dat dit een voorbode was.

We gingen eens lekker ontbijten en we hebben gewacht tot het loket openging om de volgende busreis te boeken naar Arequipa. Daarna vonden we een goedkope tour voor een dag over het meer. We vertrokken direct en we werden in een boot met nog zo’n 30 andere mensen. Het is een prachtig blauw meer en het riet wuifde mooi in de wind. Het is behoorlijk koud door diezelfde wind. Gelukkig had de boot een overkapping. Met een behoorlijke vaart arriveerden we na een halfuur de rieteilanden. Dit vonden wij één grote toeristische vertoning. Grappig om zo’n eiland te zien, maar hoefde er heus niet per se op hoor. Iedere stap voelde je beetje wegzakken in het riet. In het midden was er wat water waar de kinderen konden zwemmen of wassen. Nu niet want het was erg koud. De vrouwen hebben kleurrijke kleding en ik vond dat de mooiste klederdracht die ik had gezien in Peru. Ze zongen een paar liedjes op het pleintje en iedereen kwam ons een handje geven ook de kinderen. Een high five of een box toverde een lach op hun rode gezichtjes. Het opperhoofd van dit Uros eiland had het mooiste huis en zijn vrouw liet het graag aan ons zien. Het was een kleine ruimte met wat matrassen en een televisie. Aan de wanden hingen wat rokken en potten. Daarna nam het opperhoofd de groep mee voor een ritje in zijn Mercedes Benz. Dit is de rieten boot met twee koppen voorop. Wij zaten helemaal bovenop en ik kon even flink mijn Spaans oefenen met wat Argentijnen. Het stelde allemaal niet zoveel voor en toen we wegvoeren met de motorboot zwaaiden de dames ons uit met ‘Vamos a la playa, oh oh oh’. Ok kom maar op met het volgende. Dat duurde nog zo’n ander half uur en we bereikten een eiland. Na een steile klim van zo’n 20 minuten bereikten we een plein. Hier legde onze gids uit hoe de bevolking hier leeft. Ik had al wat bejaarde mensen zien sjouwen op het steile pad met enorme balen aan voedsel of andere producten. Respect hoor voor al dat zware werk, op die leeftijd en op die steile paden. We gingen naar een restaurant waar ik heerlijke soep kreeg met een krokant gebakken vis. Ondertussen vertelde de gids over de gewoonten van het eiland. Dat iedere muts of kleur iets zegt over je status. Ben je aan het daten, vrijgezel of getrouwd. Het is erg gebruikelijk om als stel een jaar bij elkaar te wonen en dan pas te trouwen of toch maar uit elkaar te gaan. Dit was een vermakelijk gedeelte van de tour en hierna gingen we via een andere weg terug naar de boot. Hier was het uitzicht best mooi. Donkerblauw water, waar je geen overkant kan zien zo wijds is het meer en een droog eiland met prachtig rode bloemen aan wat struiken.

We stapten op de boot en het was heerlijk weer, dus we zaten boven op het dak. Na een minuut of vijf veranderde dit in een windje en we besloten naar binnen te gaan. Het was koud en schommelde wat niet zo prettig was. Helaas werd het er niet beter op een storm stak op en er kwamen flink wat golven. Een grotere boot had hier zo overheen gevaren, maar dit was een kleine boot, zonder stabiele ligging. Er kwam water door de randen van ramen naar binnen gesijpeld en de golven kwamen in een rap tempo. De boot schudde en klotste heen en weer. Eerst maakten we wat grapjes, maar het werd stiller en iedereen greep zich vast om niet om te vallen. De kapitein riep dat we rustig moesten blijven. Iedere keer riep hij iemand die het raam voor hem moest afnemen, zodat hij wat kon zien. Toen viel de radio uit en ook de motor sloeg af. Jemig wat waren we bang en we hadden het gehad. toen vertelde de kapitein dat het nog wel 2 uur zou duren. Het zweet stond op zijn voorhoofd en toen viel de hele motor stil. Hij rende naar achteren en ging vanaf de schroef sturen. Dat wisten wij toen nog niet en het gevoel werd er niet beter op. We kwamen eindelijk aan in een gedeelte waar er wat dichterbij wal was en waar de golven minder waren. Een half uurtje ging het goed en het was weer helemaal oké. Maar we moesten daarna weer een stuk door open water, nog een dik uur. Het werd erger dan eerst. De boot zwengelde heen en weer en iedere keer dachten we nu is het geweest, we slaan om. Maar dan toch weer niet. De reddingsboten werden gebeld om naar ons toe te komen. Uiteindelijk hebben we het gehaald zonder redding. Op de kant hoorde ik van een organisatie dat dit te verwachten is na een regenbui of storm in de nacht/ochtend. Vorig jaar was een boot omgeslagen en een vrouw verdronken. No way dat ik dit over zou doen.

Snel de bus pakken naar Arequipa, daar gaan we Colca Canyon bezoeken.

chau