Backpacken in Peru, aflevering Cusco en Puno

Onderweg naar Machu Picchu en lake titicaca

Het was een relaxte vlucht. KLM weet wel hoe ze dat moeten doen. Ik had spijt van mijn plaats aan het raam, want ik kon deze reis niet goed stilzitten. Gelukkig had ik nu twee vriendinnen die ik in de 12 uur lange vlucht kon bezoeken en ook kwam ik de ambassadeur van Peru tegen. Ik kan het goed met hem vinden, dus nog meer gezelligheid.

Cusco

Gezamenlijk namen we een taxi naar Miraflores. Toen we eenmaal thuis waren. Zijn we nog even naar de Larcomar gegaan. Ik zat stampvol van al dat vliegtuigvoedsel, maar Wendy had nog trek in een hamburger. Daarna naar huis om te gaan slapen. De volgende ochtend zijn we vertrokken naar het vliegveld. We hadden eigenlijk zin in echt voedsel en niet in een ontbijtje. Zelfs bij de Mac was er geen hamburger te verkrijgen om 10 uur ’s ochtends. Wendy kon gelijk wennen aan Peruanen die altijd te laat zijn. Vliegtuig vertrok flink te laat en het vliegen naar Cusco ging een beetje hobbelig. We konden ook niet direct landen, waardoor we nog wat extra rondjes in de lucht maakten. Zo konden we wel goed de omgeving zien. Wat mooi groen is Cusco. Op het vliegveld vonden we een tour voor Machu Picchu, omdat het geen hoogseizoen is, hebben we niets vooraf geboekt. Ik vertrouwde het praatje van de man niet zo. Wendy was weg om geld te pinnen en ik zocht het bedrijf op. Mijn voorgevoel had gelijk: foute boel. Wat nu? Ik zat nog aan tafel. Ik besloot om op Wendy te wachten, anders kwam zij terug en was ik er niet. Toen Wendy terug kwam, vertelde ik haar dat ze moest zeggen dat het niet gelukt was met het geld en dat we later wel terugkwamen. Dat lukte niet helemaal. De man vroeg waarom het ineens niet doorging. Toen heb ik maar gewoon gezegd dat ik net las dat volgens recensies hij een oplichter is. Meneer ontkende het niet eens en zei nog ok en gedag. Wij even afkoelen dat we het nog op tijd doorhadden, namen een taxi en gingen op zoek naar een hostel.

Vanuit het hostel gingen we op zoek naar eten. Het werd weer hamburgers. Nu moesten we echt wel op zoek naar een goede tour. Die vonden we bij Alpaca Expeditions. Daarna nog wat de stad verkend. Ik had er niet zo heel veel mee.

Sacret Valley

We werden vroeg in de ochtend opgehaald en met een Australisch koppel die op huwelijksreis waren en een crew van vijf personen gingen we in een busje rijden naar het beginpunt van de trek. We reden Cusco uit en het uitzicht was geweldig mooi. De zonsopkomst tussen alle groene bergen was prachtig. Na drie uurtjes kwamen we aan en de crew ging hard aan het werk om voor ons te zorgen, zelfs een mobiel toilet was meegenomen. We kregen een heerlijk ontbijt van broodjes, ei, vers fruit met coca thee tegen hoogteziekte. Het was bibberen van de kou, maar alles was prachtig om te zien. We begonnen te lopen met Yuri onze gids en iemand die wat bagage droeg voor de lunch. Hij liep vooruit en was al snel uit zicht. Wij hadden heel veel pauzes voordat we de Sacred Valley bereikten. Klimmen op deze hoogte mag niet onderschat worden. We hadden een geweldig uitzicht over de valleien.

Maar verder werd de trip nog mooier. Oude Inca resten bleven voorbij komen. Alle stenen passen precies in elkaar. Alle paden waren door de Inca’s aangelegd en wij liepen er gewoon over. Tussendoor zag je watersystemen hoe zij het water begeleid hadden. Een oude hoeve in het midden tussen de bergen, met jochies die met vuurrode wangen op een paar lama’s passen en spelletjes speelden. De wangen zijn vuurrood door het leven op hoogte. Er werd verteld dat dit kwam doordat mensen hier meer rode bloedlichaampjes in het bloed krijgen en de zon die daar een effect op heeft. Yuri speelde op zijn fluit vrolijke melodieën en leidde ons naar een spleet tussen bergen in. We staken hier riviertjes over met houten bruggetjes. We liepen op een smal pad met links een berghelling met grassen en struiken en rechts een afgrond met riviertje en daarnaast een steile bergwand. De spleet en ook het pad werd steeds nauwer en ik bleef me verbazen over de hoeveelheid stenen de Inca’s hierheen gesleept hebben om het pad te ondersteunen en aan te leggen. De prachtigste planten begroeide de bergwand en voor ons zagen we meer bergen en dalen. Daarnaast hoorde ik Yuri fluiten en alles klopte bij elkaar. Verrassend dat hij het Nederlands: óh Nederland, wij zijn de kampioen’ floot. Dit gebied was werkelijk het mooiste aan de hele regio van wat ik gezien had en dan moest Machu Picchu nog komen.

Hierna kwamen we in een meer open landschap en zagen we controleposten van de Inca’s. We kwamen in Pucamarca, een Incadorp waar belangrijke feesten werden gevierd voor en door de elite onder de Inca’s. Hier kwamen de koningen dansen op een groot veld, met een weids uitzicht over de sacred river en de valleien. Door alle controleposten en steile helling ervoor konden we merken dat dit goed beveiligd geweest moest zijn. Hier gingen we lunchen met heerlijke Peruaanse schotels. Hadden ze dit in Lima maar. Het was tijd om afscheid te nemen van de crew. Na een behoorlijke tip begon de afdaling van zo’n twee uurtjes naar beneden. Dit was goed opletten door de vele losse steentjes. Hier was ik blij dat ik bergschoenen had.

Moe zaten we onderaan bij de sacred river in een busje naar Ollantaytambo, daar namen we de trein naar Aguas Calientes. Vanuit de trein merkte je het landschap veranderen vanuit hoge bergen naar iets lager, waardoor het half-tropisch werd. Links was een wild stromende rivier met af en toe een roofvogel die vis ving. Prachtige groene natuur en bergen die onmogelijk lijken om te beklimmen. Vanuit Agua Calientes gaan we morgen naar Machu Picchu. Bij aankomst gingen we naar het hotel. Heerlijk hotel voor een trekkingstour, even opfrissen en dan uit eten met de groep. Daarna wilden we graag slapen. Morgen om 4 uur ontbijten en om 4:15 naar de bus toe.

Machu Picchu

De volgende dag werd het echter 4:20 en Wendy had de sleutel van de kamer nog. Ik rennen om hem toch nog in te leveren bij de receptie. Deed ik dat maar niet, want boem ik lag plat op de keien. Pijnscheuten in mijn enkel, knie en elleboog, maar doorgaan, want ik wilde de bus halen. Het werd de derde bus. De bus naar boven was fijn, je kon klimmen, maar iedere keer een weg oversteken waar tientallen bussen overheen denderen, leek me niet veilig. Eenmaal in het park was het toch wel heel mooi om Machu Picchu te zien nog voordat het volstroomde met toeristen. We gingen op een goed punt staan, maakten wat foto’s en Juri begon een lang verhaal. Sommige punten waren heel boeien, maar mijn elleboog begon op te zetten en ik vond nu alles te lang duren. Dat de zon opkwam en het warmer werd, hielp ook niet mee. Ik kon mijn arm amper bewegen zonder pijn en neus aanraken ging al niet meer. Gelukkig was dat ook niet nodig ;). Het is jammer, ben je eindelijk in Machu Pichhu doet al het klimmen en bewegen vreselijk veel pijn. Want klimmen moet je heel veel. Overal zijn er trapje en opstapjes. Maar intussen was ik wel in Machu Picchu en ik genoot van de uitzichten en het voorstellen hoe het geweest moest zijn om hier te leven als Inca. De architectuur is overweldigend. Zo lang geleden, alleen menskracht en water zorgde voor het uitslijten van de stenen. En echt alles past precies in elkaar. De meest bijzondere hoeken en enorme rotsblokken waren versleept voor de huizen en tempels. Een heel watersysteem was aangelegd, maar ook een bloedafvoer voor de geofferde dieren. Ook zagen we een bananenspin. Het gaat dan vanzelf kriebelen en ik hoop dat ik hem dan verder ook niet tegen hoef te komen.

Na afscheid genomen te hebben van Yuri, is de groep opgesplitst en gingen we zelf rondlopen. We zijn tussen de huizen gaan lopen en naar de zonnepoort gegaan voor een superuitzicht. Dit was best een eind klimmen over stenen. Ze lagen wel mooi in een pad, maar niet zo gelijkmatig. Eenmaal bij de zonnepoort had ik graag Yuri gehad om uit te leggen hoe dat dan gewerkt heeft het komen en gaan van de zon, want voor mij was het meer een paar muren zonder dak. Het was bloedheet en even leek het te gaan regenen, wat afkoeling zou fijn zijn, maar nee het was vals alarm. We wilden naar de brug van de Inca’s gaan en iedereen die we tegenkwamen zei nog 20 minuten vanaf hier. Na 10 minuten werd dat weer gezegd en toen vonden we het wel welletjes. We hadden honger en gingen terug.

We namen nog een stempel in ons paspoort dat we dit wereldwonder gezien hadden en namen de bus naar Aguas Calientes. Daar hebben we heerlijk alpacarolletjes gegeten. Vervolgens uitgebreid de handycraft markt bezocht en naar de trein gegaan. Het was supermooi en overweldigend om zo’n grote Incastad te zien. Het was echter ook geheimzinnig omdat het alleen maar gissingen zijn wat nu de bedoeling hiervan geweest moest zijn.

Terug in Cusco namen we de nachtbus naar Puno. Pas later realiseerde we ons dat we de dagbus moesten hebben, het schijnt erg mooi te zijn. De trein schijnt nog geweldiger te zijn, maar ook vele malen duurder.

Puno

In Puno kwamen we aan in een heel ander klimaat. Bakken water kletterden naar beneden en wisten we maar dat dit een voorbode was.

We gingen eens lekker ontbijten en we hebben gewacht tot het loket openging om de volgende busreis te boeken naar Arequipa. Daarna vonden we een goedkope tour voor een dag over het meer. We vertrokken direct en we werden in een boot met nog zo’n 30 andere mensen. Het is een prachtig blauw meer en het riet wuifde mooi in de wind. Het is behoorlijk koud door diezelfde wind. Gelukkig had de boot een overkapping. Met een behoorlijke vaart arriveerden we na een halfuur de rieteilanden. Dit vonden wij één grote toeristische vertoning. Grappig om zo’n eiland te zien, maar hoefde er heus niet per se op hoor. Iedere stap voelde je beetje wegzakken in het riet. In het midden was er wat water waar de kinderen konden zwemmen of wassen. Nu niet want het was erg koud. De vrouwen hebben kleurrijke kleding en ik vond dat de mooiste klederdracht die ik had gezien in Peru. Ze zongen een paar liedjes op het pleintje en iedereen kwam ons een handje geven ook de kinderen. Een high five of een box toverde een lach op hun rode gezichtjes. Het opperhoofd van dit Uros eiland had het mooiste huis en zijn vrouw liet het graag aan ons zien. Het was een kleine ruimte met wat matrassen en een televisie. Aan de wanden hingen wat rokken en potten. Daarna nam het opperhoofd de groep mee voor een ritje in zijn Mercedes Benz. Dit is de rieten boot met twee koppen voorop. Wij zaten helemaal bovenop en ik kon even flink mijn Spaans oefenen met wat Argentijnen. Het stelde allemaal niet zoveel voor en toen we wegvoeren met de motorboot zwaaiden de dames ons uit met ‘Vamos a la playa, oh oh oh’. Ok kom maar op met het volgende. Dat duurde nog zo’n ander half uur en we bereikten een eiland. Na een steile klim van zo’n 20 minuten bereikten we een plein. Hier legde onze gids uit hoe de bevolking hier leeft. Ik had al wat bejaarde mensen zien sjouwen op het steile pad met enorme balen aan voedsel of andere producten. Respect hoor voor al dat zware werk, op die leeftijd en op die steile paden. We gingen naar een restaurant waar ik heerlijke soep kreeg met een krokant gebakken vis. Ondertussen vertelde de gids over de gewoonten van het eiland. Dat iedere muts of kleur iets zegt over je status. Ben je aan het daten, vrijgezel of getrouwd. Het is erg gebruikelijk om als stel een jaar bij elkaar te wonen en dan pas te trouwen of toch maar uit elkaar te gaan. Dit was een vermakelijk gedeelte van de tour en hierna gingen we via een andere weg terug naar de boot. Hier was het uitzicht best mooi. Donkerblauw water, waar je geen overkant kan zien zo wijds is het meer en een droog eiland met prachtig rode bloemen aan wat struiken.

We stapten op de boot en het was heerlijk weer, dus we zaten boven op het dak. Na een minuut of vijf veranderde dit in een windje en we besloten naar binnen te gaan. Het was koud en schommelde wat niet zo prettig was. Helaas werd het er niet beter op een storm stak op en er kwamen flink wat golven. Een grotere boot had hier zo overheen gevaren, maar dit was een kleine boot, zonder stabiele ligging. Er kwam water door de randen van ramen naar binnen gesijpeld en de golven kwamen in een rap tempo. De boot schudde en klotste heen en weer. Eerst maakten we wat grapjes, maar het werd stiller en iedereen greep zich vast om niet om te vallen. De kapitein riep dat we rustig moesten blijven. Iedere keer riep hij iemand die het raam voor hem moest afnemen, zodat hij wat kon zien. Toen viel de radio uit en ook de motor sloeg af. Jemig wat waren we bang en we hadden het gehad. toen vertelde de kapitein dat het nog wel 2 uur zou duren. Het zweet stond op zijn voorhoofd en toen viel de hele motor stil. Hij rende naar achteren en ging vanaf de schroef sturen. Dat wisten wij toen nog niet en het gevoel werd er niet beter op. We kwamen eindelijk aan in een gedeelte waar er wat dichterbij wal was en waar de golven minder waren. Een half uurtje ging het goed en het was weer helemaal oké. Maar we moesten daarna weer een stuk door open water, nog een dik uur. Het werd erger dan eerst. De boot zwengelde heen en weer en iedere keer dachten we nu is het geweest, we slaan om. Maar dan toch weer niet. De reddingsboten werden gebeld om naar ons toe te komen. Uiteindelijk hebben we het gehaald zonder redding. Op de kant hoorde ik van een organisatie dat dit te verwachten is na een regenbui of storm in de nacht/ochtend. Vorig jaar was een boot omgeslagen en een vrouw verdronken. No way dat ik dit over zou doen.

Snel de bus pakken naar Arequipa, daar gaan we Colca Canyon bezoeken.

chau

Reismaand

Reisjes maken in maand 4

Deze maand is heerlijk bevallen. Doen wat ik moet doen, maar wel denken aan mijn eigen plezier en geluk. Niet laten beïnvloeden door mensen of dingen, waar ik zelf niet gelukkiger van word.

Fiets

Ik heb een fiets gekocht. Erg blij met mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Heel trouw was hij niet. Hij kostte me al twee binnenbanden en moet nu ook iets aan de ketting laten doen, want om de 5 meter vliegt hij eraf. Dit is dus niet zo gemakkelijk te verhelpen en ik kijk uit naar een andere. Het gebeurde onderweg naar school en ik wilde niet mijn fiets in de stad aan een paal zetten. Dat is hier niet zo gebruikelijk als in Nederland, dus ik liep naar huis terug en nam een taxi. Dat duurde alleen zo lang, dat ik een ouder waarschuwde om even bij de kinderen te blijven, mocht ik er niet op tijd zijn. Toen de les voorbij was stond ze daar met haar fiets, die ik komende tijd mag gebruiken, superaardig.

Surfen

Ik ben gaan surfen en na de eerste keer heel veel vallen en slechts één keer beetje fatsoenlijk blijven staan, lukte het mij de 2^e en 3^e keer wel om goed te blijven staan en beetje zekerder van mezelf te zijn. Surfers zijn leuke mensen, maar soms heb ik het wel even gehad met het charmeoffensief. Laat mij maar lekker surfen.

Paracas

In het weekend van 7 en 8 november ben ik samen met Eunice, Cyrano, Daniël en Annewil naar Paracas gegaan. We hebben er geslapen, ontbeten en een prachtige boottocht gemaakt naar een eilandje voor de kust vol pelikanen, zeeleeuwen, pinguïns en zeediertjes. Het was koud, want het waaide hard, maar het was prachtig om te zien. Daarna nog lekker over het marktje gestruind vol toeristische souvenirtjes.

Huacachina

Vervolgens zijn we 80km landinwaarts gereden. Vlakbij Ica ligt een laguna als een oase in de woestijn van zandduinen. Hier hebben we een hele toffe rit gemaakt met de buggy. Heerlijk om de adrenaline door mn lichaam te voelen suizen. Tijdens de tocht stopten we om te sandboarden. Je glijdt dat op een plankje van een zandduin af. Heel gaaf, maar oppassen dat mijn pet niet wegvliegt, want natuurlijk wilde ik hem tegenhouden en kon mijn reflex niet meer stoppen en schaafde zo een stukje onderarmhuid eraf. Zoveel snelheid en het zand is brandend heet. Maar het was supercool om te doen. Tot slot zijn we nog heerlijk gaan eten in één van de vele restaurantjes rondom de laguna en daarna 4 uur naar huis gereden. 4 uur rijden is niets in Peru. In Nederland vinden we het lang, maar dit land is zo groot….alles is ver weg.

Bolivia- La Paz

Op donderdag 19 november zijn Annewil en ik naar La Paz gevlogen. We kwamen om half 2 ’s nachts aan. De taxichauffeur was heel aardig, want hij liet ons het hotel zien wat we geserveerd hadden en hielp ons met het vinden van een wel veilig hotel. De volgende ochtend werden we na het ontbijt pas wakker en gingen we op zoek naar brood. Dat was hijgen geblazen, want de ijle lucht zorgde voor wat zuurstofgebrek bij al de minste inspanning. Al happend vonden we een leuk zaakje en gingen we daarna op zoek naar het plein in het centrum. Heerlijk vertoeven in de felle zon, daarna een koele donkere kerk en een verhaal opgepikt van een gids die heerlijk kon vertellen over de pausen die de kerk bezochten. Het verhaal gaat dat iedere keer de bovenkant van de kerk instortte, na zeven keer opbouwen vonden de Bolivianen het wel welletjes en lieten ze het maar zo. Totdat de paus langs zou komen. Toen werd het voor de achtste keer opgebouwd, alleen de voorkant heel netjes, want aan de achterkant zou hij niet komen. De paus bleef echt maar vijf minuten in de kerk en zei er niets over. Het volk was beledigd na al dat werken. Toch deed de paus volgens hen wel iets goed, want de kerk stortte na zijn bezoek niet één keer meer in. Jaren later kwam er een andere paus en hij bleef wel 2,5uur in de kerk, wat hem erg geliefd maakte bij de Boliviaanse inwoners.

We vonden het wel welletjes en besloten om de rest van de middag te gaan slapen. ’s Avonds hadden we een overnight bustour staan van 12 uur en we dachten beter maar wat uit te rusten vooraf en even niet naar adem te happen. Helaas werd in het hotel Annewil erg ziek. Niets kon ze binnenhouden en de hoogteziekte trof haar. Ondersteunend met aan de telefoon een vriend in Lima, hielp ik haar aan maté de coca en zoute knackers, de energydrink werkte uiteindelijk beter. Toen we bij de bus aankwamen was het wel weggetrokken.

Bolivia – Salar de Uyuni

De busreis duurde lang, maar ik kon redelijk slapen ondanks de hobbelige wegen. De zonsopgang zien is bijzonder. In Uyuni gingen we op zoek naar een tour van twee dagen. Drie is gebruikelijker, maar ik moest maandagmiddag weer werken, dus dat ging niet. We vonden er één voor een goede prijs en we gingen een uur later op weg. We stopten voor mijn gevoel echt bij ieder klein dingetje en dat maakte het wat vermoeiend. Wat heel leuk was, was het foto’s maken. Er is geen perspectief, omdat het einde van de vlakte niet in zicht is. Aan het einde van de middag kwamen we aan bij de vulkaan en moesten we in een zouthostel slapen. Er was een tweepersoonskamer beloofd, we sliepen met zijn vieren. Beloven doen ze heel veel in Bolivia. Het was een ervaring op zichzelf en ik zou het zelf nooit boeken. Ramen waren dicht geplastificeerd, wat resulteerde in enorme hoofdpijn. Zoutkorrels op de grond, wat schoonmaken onmogelijk maakt. Het bed was van zout en ondanks het matras voelde het keihard. De muren waren van zoutblokken en gemetseld met zout. Bijzonder was het avondeten wat soep en pasta was. Terwijl ik er eerder quinoa of aardappel zou verwachten want de hele vulkaan staat er vol mee. De volgende ochtend gingen we naar de mummies halverwege de vulkaan in een grot. Alle mummies die ik zie in Peru of Bolivia worden in foetushouding gezet. Daarna zijn we afgedaald naar de lama’s aan de voet, waar ook een plas water was met wat flamingo’s. Achter het water strekte zich de zoutvlakte met een oppervlakte van 12.000km² waarop zich eilandjes bevinden. Soort bergjes, we bezochten er twee, één was de pescado(visvorm) waar we in de hitte lunchte. De tourguide is dan ook de kok en hij haalde prachtig servies tevoorschijn. De andere was een cactuseiland, die beklommen we tot de top. Hierna gingen we richting het dorp, pizza eten en naar La Paz vliegen.

Het laatste nachtje was vlak bij het vliegveld. Toen ik onder de douche stond, voelde ik hoe erg mijn hoofdhuid verbrand was. Ik kon het 3 dagen niet fatsoenlijk borstelen of kammen.

Inspectie

Het was spannend in Nederland om wel of niet te gaan werken in Peru. Mijn eerste echte leerkrachtbaan, daarnaast directeur en binnen vier maanden de onderwijsinspectie op bezoek. Het bezoek viel reuze mee. Alle kalenders, planningen, groepsplannen, handelingsplannen, werkmap, absentielijsten en overige documentatie had ik op orde gemaakt. Het bestuur zorgde voor hun gedeelte. Ik had aangeboden om de inspecteur op te halen van het vliegveld. Ik vertrok wat laat en natuurlijk stond het verkeer muurvast en was de inspecteur snel door de douane heen, waardoor ik zo’n drie kwartier op mij liet wachten.

De ontmoeting was heel fijn en vertrouwd en al mijn eventuele zenuwen waren compleet verdwenen. Het is een superaardige man en we hebben heerlijk onderwijszaken uitgewisseld. Voor mij heel fijn, omdat ik hier niet echt iemand heb om dat mee te doen. Ik volg wel webinars met de NOB, maar dat is toch anders.

Hij zou alleen zaterdag komen, maar ik nodigde hem ook voor de vrijdag uit. Doordeweekse lessen verschillen enorm met de zaterdaglessen. Zaterdag is wat meer cultuur en wel vijf niveaus tegelijk, wat het programma heel anders maakt. Hij kon op deze manier een beter beeld krijgen. Zo had ik hem dus 2 dagdelen in de klas. Ik deed gewoon mijn ding en merkte na het voorstellen amper dat hij er was. Begrijpend lezen ging over diamanten en we dwaalden af naar andere edelstenen en metalen. Ik ben er niet heel erg bekend mee, want zo vaak gebruik ik die woorden niet. Dus toen ik het niet wist hoe ik het moest schrijven of wat het precies was, vroeg ik het de inspecteur. Ik voelde mezelf zo afgaan doordat ik het niet wist, maar ik had liever dat de kinderen het goed weten dan dat ik ga staan stuntelen. De inspecteur vond dat ook helemaal geen probleem gelukkig.

Na de les had ik met hem een gesprek over hoe ik werkte en hoe de verdeling tussen spreken, lezen, luisteren en schrijven moet zijn. Ik heb nog geen Cito’s af hoeven te nemen en ik vroeg hem hoe ik dat beste kon verwerken, want de methode van mijn voorgangers begreep ik niet zo. Dit was hem ook opgevallen en hij heeft met bestuur hierover gehad en nu nog eens met mij. We hebben hierna heerlijk in een Peruaans visrestaurant gegeten en nabespreking in het hotel gedaan. Hij was erg lovend over mij en dat voelt enorm goed. Hij zei tegen het bestuur dat ze er goed aan gedaan hadden om mij aan te nemen. Ik vroeg toen maar gelijk om loonverhoging, maar dat zit er niet in;). We zijn met een basisarrangement beoordeeld. Dit heeft zo’n 98% van de NL’se scholen. Het is een bewijs dat we aan de eisen voldoen en volwaardig NL’s onderwijs geven.

Half december kregen we het conceptrapport waarin staat: “In het geheel gezien voldoet de onderwijspraktijk. Naast enkele oordelen goed is de rest van de indicatoren als voldoende beoordeeld. Dat is knap werk, omdat de directeur/leraar in augustus 2015 rechtstreeks van de opleiding is ingevlogen en nu al de kwaliteit weet te bereiken die nodig is om NTC-onderwijs gestalte te geven.” Wat een geweldige complimenten! Ik ben er trots op.

Sinterklaas

In de tuin van de ambassadeur vierden we ons Sinterklaas feest. Met een sinterklaas, zwarte pieten, heel veel pepernoten, drankjes en een stapel cadeaus. Het thema was Pietklaar. Dit hield in dat we allerlei activiteiten hadden georganiseerd, zodat de kinderen een opleiding krijgen tot Piet. Ze moesten appeltjes van oranje persen, fruitspiesjes maken, nieuwe kleding en dieet voor de sint en piet ontwerpen/samenstellen, eigen chocoladeletter kleien, muziek maken, gedichten schrijven, circus spelen. Ook hadden we journalistenpiet, zei deden een script maken, interviews afnemen, daarna maakten zij hier filmpjes van. Deze zijn terug te vinden op Youtube onder pietklaarlima2015.

Punta Rocas

Met Antonio ging ik zondags mee naar Panamerican Claro Open, surfkampioenschappen van Zuid Amerika. Punta Rocas is een strand op één uur vanaf Lima. Ondanks de golven die dag wat tegenvielen heb ik de kunsten van vele surfers mogen bewonderen. Super om te zien. Thuis doe ik mezelf altijd al insmeren met zonnebrand, maar mijn benen pas later, want niet zo makkelijk om daarna een broek aan te trekken….en toe vergat ik het. Ik heb deze dag flink mijn onderbenen verbrand. in de avond zagen ze wat rood en dag erna paarsrood. Gelukkig geen blaren of blaasjes. Lopen voelde alsof mijn scheenbenen steeds opnieuw breken. Zeer pijnlijk, maar ik moet nu eenmaal wel wat dingen doen. Op dinsdag kwam een vriendin aloë vera brengen, dat werkte heel verkoelend en op zondag was het allemaal weg, intussen ben ik al twee weken flink aan het vervellen. Ik heb mij lelijk vergist in de kracht van de zon hier. Het was bewolkt die dag en ik verbrandde. Toen de zon doorbrak had ik me wel direct ingesmeerd, maar het was dus al te laat.

Huaraz

Het einde van mijn eerste schoolperiode komt in zicht, de zomervakantie staat voor de deur. Een vriendin uit Nederland zal mij komen bezoeken en samen gaan we reizen in Peru. Daarna gaan we naar Iguazu falls in Argentinië en Brazilië om vervolgens nog heerlijk naar Rio de Janeiro te gaan. Maar voordat het zover is, wilde ik de noordkant van Peru aan gaan doen. Mijn plan was om een strandtour te maken en lekker veel te surfen. Echter ik zit met vervellende benen waardoor volle zon mij niet het meest geschikt lijkt. Ik ben naar Huaraz gegaan en toen ik aankwam was er eigenlijk niet zoveel te doen meer die dag, want de tours zijn ’s ochtends vroeg en de bus had flink vertraging. Ik besloot na het verkennen van de stad en nodige spullen gekocht te hebben de bus en taxi te pakken naar Chancos. Propvol zat het busje, maar zeer interessante mensen gezien. Ik genoot van het ritje, want de bermen waren groen en ik zag grote stieren. Ondanks de regen ging ik naar de termobaden, wat een telleurstelling was het. Gewoon niet mijn ding om in mijn eentje in een donkere dampende grot te gaan zitten, met vergeelde wanden in de douche. Dus ik ging al snel terug en ging naar de kamer. Daar wachtte ik op mijn kennis uit New York, hij was al een dag eerder aangekomen en had deze dag al een tour.

Huaraz, de bergen van Peru. Lelijke stad, leuke mensen, vreselijk slecht eten, maar een wonderschone natuur. Anton was al naar laguna 69 geweest, dus wij gingen de volgende dag de gletsjer bezoeken. We stegen tot 5100m boven zeeniveau. In Boliva had ik geen last van de hoogte, maar hier kreeg ik wel wat hoofdpijn en voelde ik me wat misselijk in het busje. Het was wel prachtig allemaal.

Anton was gebeten bij aankomst in Huaraz door een hond, waardoor we op zondag zijn tweede vaccinatie gingen halen. Het ziekenhuis voelde aan als een filmset, voedselstalletjes voor het ziekenhuis en een dringende rij mensen voor het hek om naar binnen te mogen. Gelukkig konden wij direct door met het woord: emergencia. Verder waren er bloeddruppels bij de ingang, mensen in oude bedden met versleten vering, posters aan de muren en er was een kerkdienst in de hal. Door de lange blauwe gangen liepen we door een tuin vol hoog gras, boompjes en kruiden naar de vaccinatiepost. Deze zag er beduidend beter en hygiënischer uit. Hierna zou hij naar Lima gaan en ik alleen achterblijven. De bus naar Trujillo zou er acht uur over doen, de bus naar Lima ook. Ik had het wel gehad met die lange busreizen, ik moet dat nog half januari doen. Alleen zijn voelde ineens ook minder fijn. Iedereen hoorde ik vertellen over familie bezoeken met de kerstdagen en zo kwam het dat ik spontaan besloot om ook naar familie te gaan. Inmiddels is de daling ingezet, over 25 minuten land ik in Amsterdam. Het is 13 ?C, een stevige zuidwestenwind en wat typisch Nederlands motregen. In Lima is het zo’n 30 graden en een heerlijke zon. Maar iedereen snapt denk ik wel waarom ik het verruil.

Voor meer foto’s, check mijn facebook/instagram.

Chau!

Zomervakantie naar de Nederlandse en Duitse winter

Ja het is zomervakantie. Midden in december. Ik heb er zo erg naar uitgekeken. Ik was zo van plan om Nederland een jaar achter me te laten. Maar een land waar ik 23 jaar gewoond heb, laat je niet zo makkelijk achter en vooral de mensen. Dus daarom was ik even terug om al mijn familieleden te knuffelen. Het was super om weer terug te zijn. Geluk zit in kleine dingen. Ik kon de mensen in de metro verstaan, ik wist precies in welke winkel ik wat kan kopen, het verkeer is superrustig, zelfs in Rotterdam Zuid, ik kon met de fiets over straat en ik was niet bang dat mensen niet op mij zouden letten, ik kon zomaar oversteken op zebrapaden en automobilisten stopten voor mij. Wauw, in Lima hebben ze wel zebra’s maar niet de regel dat auto’s stoppen. Het wordt volgens mij daar meer bedoelt als, hey als je wilt oversteken, zou dit een mogelijkheid zijn. Wat mij wel tegenviel dat je zo ver moet lopen voor een supermarkt. Dat moet in Lima ook wel, maar er zitten ook overal bodega’s waar ze ook het meeste wel verkopen. Op 3 stappen tot 1 minuut afstand heb ik 4 bodega’s om inkopen te doen. Anyway ik heb me als toerist gedragen en ik heb met de Spido de Rotterdamse wateren verkent. Ik vond Rotterdam altijd een minder leuke stad, zo nieuw, maar nu zag ik het mooie van al die nieuwe gebouwen wel in.

Ook ben ik heerlijk 4 dagen in Duitsland geweest bij mijn zusje, man en neefje die nu net kan lopen. Op de terugweg werd de bus aangehouden door de marechaussee en dat duurde serieus wel een uur. Ik was blij dat er nog controle was met al die vluchtelingen en terroristenberichten. Maar moet dat nu echt een uur duren.

Afijn het weerzien met mijn buurtjes op de camping in Rijsbergen was ook echt een hoogtepunt. Daarna door naar het oud en nieuw vieren bij mijn vader in Zeeland. Vervolgens moest mijn koffer weer ingepakt worden. Halfleeg kwam ik aan in Nederland, stampvol met kleding vertrok ik naar mijn zus in Amsterdam, waar er nog hagelslag, stroop, chocola en drop bij kwam. Op naar Schiphol. Stiekem wilde ik helemaal niet weg uit Nederland, het was zo fijn. Maar ik weet ook dat als ik blijf het niet zo zal zijn. Mensen zijn nu blij mij te zien en maken tijd voor me, maar iedere dag zo gaat natuurlijk niet. Ik zal dan ook gewoon weer moeten werken, zo gaat het leven. Daarnaast staat er nog een supergave trip met Wendy door Zuid-Amerika op mij te wachten.

Op Schiphol werd ik verenigd met Annewil die ook naar Nederland was geweest en weer terug naar Peru ging. Ook Wendy was er die met mij mee zou gaan. We gaan samen backpacken door Peru, naar Brazilië gaan en een dag naar Argentinië.

Maand drie van Lydia in Peru

Deze maand voorgenomen om meer plezier te gaan beleven. Mijn persoonlijke doel was om ervaring op te doen en te reizen. Laten we dat ook eens uitvoeren. Werken kan in Nederland ook. Ik ben daarom in Lima meer gaan ontdekken. Mijn weekenden meer uitbuiten, meer tijd doorbrengen met vrienden en meer ondernemen.

Zo ben ik met Eunice, vriendin uit Suriname op pad geweest naar Pueblo Libre voor een bezoek aan Museo Larco. Veel inka materiaal gezien. Indrukwekkend dat mensen op die manier geleefd hebben. Dat ze onvoorstelbaar veel goud hadden. Zij hingen werkelijk hun hele lichaam vol met plakken goud. Megagrote neussieraden, lijkt me goed mogelijk dat ze het niet overleefd hebben, doordat ze niet meer konden eten door de grote van de sierraden. Ik stelde me voor dat de oren langzaam uitscheurden door het grote gewicht. Ik stel me een lichaam wat bruingekleurd is door de zon, met lichtere plekjes waar het goud tegen aan geplakt zat. Allemaal lastig voor te stellen. Wat ik wel begrepen heb en wat echt waar is, zijn de vergiftigingen doordat zij de drinkbekers ook van goud, zilver en koper maakt. Zonde!! Ik hoop in december Machu Picchu te gaan bezoeken.

Daarna zijn we in San Miguel naar Parque de las Leyendas geweest. Dit is de zoo van Lima. Veel dieren uit de jungle in kleine ruimte. Het is zielig als je er over nadenkt, maar sommige hadden wel echt een leuke speelruimte. Dat waren vooral de apen. Ze hadden ook de zeldzame zwarte panter, Bagheera van Mogli en Baloe de beer was er ook. De dierentuin verschilt vooral met Nederland doordat het aanbod vooral Peruaanse dieren zijn en de dieren allemaal buiten leven. De apen zitten niet allemaal binnen, maar zijn de hele dag buiten. Hetzelfde geldt voor de schildpadden, krokodillen en vogels. Het is werkelijk een leuk park. Moe van het rondlopen, besloten we een kippetje met frietjes te eten. Frietjes die ze vaak te hoog bakken, waardoor het wat slappe bruine friet is met een ongare binnenkant. Gelukkig niet overal hoor, maar dit vertelde een eigenaar van een restaurant dat ze zo de bereidingstijd konden verkorten ;).

Net voor Parque de Leyendas waren hoedenkraampjes. Wij wilden beiden een hoed, maar die man vertelde dat het niet kon. We liepen door en besloten toch terug te gaan en die man te overtuigen wat we nu precies wilden. Ergens twijfelde ik…als je zoveel moeite doet voor iets, zou de prijs dan niet omhoog gaan. Gelukkig was dat niet het geval en hebben we beiden een mooi exemplaar gescoord.

Veel mensen vinden het leuk om te weten waar het blonde meisje vandaan komt. Op deze bezoekdag raadden de mensen het allemaal verkeerd. Ik kom niet uit Brasil, Germany, Spain or Barranco (bohemian district in Lima). Ik geef toe dat het leuk klinkt, maar kom op het is wel heel slecht als je denkt dat ik Peruaan ben. Ik val nogal op met blond haar en je hoort toch direct dat ik niet vloeiend Spaans spreek. Duitsland komt dan veel beter in de buurt. Maar als men dan in het Duits tegen me gaat praten, wijs ik ze toch even op hun plaats dat Dutch geen Deutsch is.

Eunice moest lachen toen ik vijf taxi’s achter elkaar afwees. Ik speel graag het onderhandel spelletje en loop gewoon weg als de prijs me niet bevalt. Soms werkt het, soms niet. Ik hou niet van muggeziften, maar het spel is te leuk om een paar soles verschil te maken. Ik ben een gringo en betaal al wat meer dan een ander, laat mij dan plezier maken. De taxichauffeur bracht ons voor 15 soles naar Museum Larco. Daar vlakbij is de dierentuin, de chauffeur wilde voor die 10 minuten 20 soles hebben. Ik wees hem op de kaart hoe kort het was en wat ik betaal voor een lang stuk. En gelijk was hij eens met mijn 10 soles. Het zou nog lager kunnen, maar ik wil wel eerlijk iemand zijn brood laten verdienen. Het moet leuk voor beiden zijn.

Over de talen gesproken. Ik ben nu twee keer op woensdag avond naar een Mundo Lingo party geweest. Het is dan de bedoeling dat je opgeeft welke talen je spreekt. Van dat land krijg je een sticker opgeplakt. Dan ontmoet je andere mensen en gaan we praten. Goede manier om talen te oefenen. Voor mij is het wel goed dat mijn Spaans beter gaat worden. Ik studeer nu ieder dag een uur lang Spaans. Daarnaast heb ik vandaag mijn tweede les Spaans op het programma staan. Zelf leren lukt prima, maar het spreken moet veel meer worden. Dat is toch de manier om te leren. Dus sta ik ingeschreven voor komende maand, iedere week tweemaal twee uur Spaanse les. Ik zit met vier anderen in de klas op niveau A1. Erg laag nog, maar mijn verwachtingen zijn hoog. Ik zal met hard werk, doorzettingsvermogen en hulp van anderen er wel komen.

Ook ben ik met Eunice naar museo Oro geweest, veel wapens en veel goud. Ik ga op zondagmiddag vaak uiteten met de Engelstaligen van de kerk. Ook zijn we eens gaan bowlen. Zondagavonden zijn vaak bij pastor Leo thuis en kijken we met aantal mensen uit de kerk een film samen, supergezellig om mee te maken. Zoveel kleine dingen die het leven hier een stuk aangenamer maken.

Op het werk gaat het goed. Inspectiebezoek komt dichterbij. We weten dat hij zaterdag 28 november komt. Ik mag zelf de dagplanning verzorgen. Dus dat heb ik gedaan. De documenten zijn naar mijn idee in orde. Ik wil de dossiers nog digitaal maken en dan zou alles klaar moeten zijn. Ik maak me totaal geen zorgen er meer over. Hij komt niet om me te veroordelen, maar om advies te geven.

Daarnaast zou ik waarschijnlijk een werkvergunning krijgen. Gisteren was de vergadering en die begint altijd om 6 p.m.. De school is dan nog in volle gang, dus ik sluit een uur later aan. Toen hadden ze het punt al besproken. Beetje apart dat ze eerst zeiden dat ze het wel moeten gaan doen en ook mij opdracht gaven om een apostille te halen bij de rechtbank en het dan toch intrekken. Dit doen ze omdat ze bang zijn dat ik misschien niet het jaar volmaak en een tweede jaar er aan vast knoop. Dan is een visum wel heel duur voor de school. Ik begrijp de keuzes heel goed, maar ze maken het voor mij en voor henzelf onzeker. Ze wisten dat ik serieus bezig was om een tweede jaar te gaan doen. Er valt hier nog zoveel te zien en te leren. Nu gaat dat sowieso niet door. Ik mag maar 180 dagen per 365 dagen in Peru zijn. Die deur is nu gesloten en ik heb geen verwachting dat ze hem weer openen. Dus wie weet kom ik in februari Peru niet meer in of alleen om mijn spullen te pakken om te vertrekken. In dat geval ga ik nog even door Zuid Amerika reizen en zal ik in maart of april wel weer thuis zien. Dan ben ik gewoon blij voor de kans die ik had in Peru. Ik zal sowieso een tevreden gevoel hebben, omdat ik het toch gedaan heb. Gelijk bij pa op verjaardagsvisite. Ik vind het allemaal wel prima, als zij dat zo willen, ga ik mij er ook niet meer druk om maken. Als ik het land in kom, fijn voor hen, kom ik dat niet, dag Peru, hallo Nederland.

Annewil en ik zijn goed bezig met ons hardloopschema. Hoe weinig vrije uurtjes we hebben, we trainen toch iedere week wel minimaal 2x. We zijn wel meer vrij hoor, maar zoveel sociale gelegenheden. Dat is veel leuker dan hardlopen. Ik ga komende vrijdag echt werk maken van mijn surflessen. De afspraak staat gepland. Wordt vervolgd.

Komend weekend (7 november) met zijn vijven lekker twee dagen naar Paracas (zeedieren spotten) en Huacachina (oase in de woestijn bij Ica). We gaan Sandboarden, zwemmen en buggycrossen. Druk programma, maar heel erg veel zin in.

Daarna een weekend met werk op zaterdagochtend. In het weekend van 21 november gaan Annewil en ik eenpaar dagen naar La Paz en omgevingin Bolivia om de zoutvlakte te bezoeken. De Salar de Uyuni is of de grootste of de één na grootste ter wereld. Ligt er maar net aan welke website ik lees. Het schijnt kaal maar heel gaaf te zijn omdat je geen diepte ziet. Ideaal voor foto’s heb ik begrepen. Ik ben benieuwd.

Lieve familie en vriendjes bedankt voor alle aandacht steeds. Heel fijn als mensen meeleven en ik vind de berichtjes en foto’s altijd erg leuk. Ik ga weer verder met mijn avontuur. Als ik weer meer weet, schrijf ik het erbij.

Love you guys, enjoy the little things!Life is too short!

Twee maanden Peru en hoe!

5 oktober dag van de leraar en ook mijn begin aan mijn derde maand Lima. Een avontuur met de nodige ups en downs. Soms zit het gewoon tegen en is het allemaal niet zo mooi en voel ik me even heel alleen. Maar eigenlijk heeft iedereen dat wel, waar hij of zij zich ook bevind. Mijn proeftijd zit er op en ik heb gekozen om nog te blijven. Huh? Wilde je naar huis dan. Nou dat niet per se, maar het lijkt soms wel gemakkelijker om gewoon terug te gaan door alle culturele strubbelingen hier. Maar dat doe ik dus voorlopig niet en het avontuur gaat gewoon positief verder. Ik ben goed aan het sparen om in de zomervakantie van half december tot februari lekker te kunnen reizen. Ik kijk daar heel erg naar uit en probeer ondertussen zoveel mogelijk te genieten.

Een issue hier is dat de immigratiewet veranderd is. Het zou zomaar kunnen dat ik het jaar niet vol kan maken, omdat de nieuwe wet slecht 183 dagen per jaar geeft, wat niet eindeloos verlengd kan worden. Dat zou betekenen dat ik in juni 2016 al terug moet. In het ergste geval in februari al. Maar de school wil dat niet laten gebeuren en gaat kijken voor een werkvisum. Dat betekent wel dat ze mij gelijk voor 2 jaar willen hebben. Daar denk ik nog even over na. Er zijn meer dingen die ik in mijn leven wil en voor een bepaalde leeftijd, in die planning zit niet nog een extra jaar Lima. Al weet ik natuurlijk nooit hoe mijn leven verder verloopt, dus die deur sla ik ook nog niet dicht. Dat zou ook niet prettig leven.

Ik had er al iets over verteld, maar afgelopen maand ben ik bij een kerk gegaan, the Potential Church. Nooit meer gedacht dat ik dat zou gaan waarderen. Ik ben mee geweest op een spring getaway. Twee dagen Ceneguilla met nog ruim 40 andere mensen. Ceneguilla ligt op ruim 1,5 uur rijden in de bergen. Doordat het lekker hoog ligt, zag ik eindelijk de zon zonder de gebruikelijke bewolking. Afijn van de 40 mensen ken ik er een paar aardig goed en de rest is om te leren kennen. De avond begon met een warme maaltijd. We kregen kippensoep, iets met rijst en een ananasprutje. De kippensoep smaakte heerlijk, tot ik met mijn lepel een kippenpoot opviste. Als ik zeg kippenpoot, bedoel ik ook kippenpoot. Een zeer schoon uitziende poot met drie tenen. Ik was verbaasd toen het meisje tegenover mij vroeg of zij het mocht hebben als ik het niet wilde. Zij was er dol op. Het is een teken van de armoede die Peru kende. Ze leerden om het hele dier te gebruiken. Wat een goede zaak is. Het geeft natuurlijk ook veel smaak aan een bouillon, maar om nu aan de nagels van een kip te gaan kluiven. Alsjeblieft, je mag het hebben. Nee, dat betekent niet dat ze hier direct beledigd zijn. Sowieso heeft bijna alle kip hier een rook/geroosterd smaakje wat even wennen is. Niet vies, maar wel anders. Overigens een uitstapje naar een andere delicatesse is runderhart. Anticucho isna bereiding eensmakelijk stukje vlees.

We sliepen in een kamphuis met zijn zessen op één kamer in stapelbedden. Het voelde ook echt als een schoolkamp, maar dan met iets meer vrijheid. Het ging er om dat je dat weekend kon laten dopen in het zwembad op het park waar we verbleven. Voor de duidelijkheid: dat heb ik zelf niet gedaan en zal ook niet gebeuren. Ik ben al eens gedoopt als baby en dat is voor mij voldoende. Anyway, het was daar supermooi weer en natuurlijk hebben we gezwommen, gezond en ons vermaakt op de weide. We moesten wel goed smeren, want ik voelde me net een braadkippetje aan het spit. Annewil heeft een lichter huidtype en we vreesden helemaal voor haar. Gelukkig werkte factor 50 goed voor mijn Nederlandse huidje en ben ik niet verbrand. Annewil verbrandde zich gelukkig ook niet.

Overigens ging ik vooral voor het sociale gedeelte naar kerk, want ik heb nooit zo het plezier van kerk ingezien. Maar dit is wel een speciale kerk, de onderwerpen zijn interessant en diepgaand. De dienst duurt ook niet zo lang en wordt weergeven op een scherm. Eigenlijk kijken we met zijn allen naar een kerkdienst in Amerika, met Spaanse ondertiteling. Ik vind het wel relaxed. Vooraf wordt er flink wat gezongen en is er een welkomstwoord. Daarna koffiedrinken, lunchen met een groepje of we gaan ’s avonds film kijken. Ik voel me er zeer welkom en ik kijk altijd uit naar de volgende keer.

Ik ben ook een paar dagen flink beroerd geweest. Ik denk zelf van de druiven die ik at. Ik had ze gespoeld onder de kraan, misschien moest dat beter of had ik het water ook nog moeten drogen. Het kan ook dat ik gezond eten niet meer gewend ben na al die hamburgers en friet. Daarnaast had ik een enorme steek op mijn been van een mug of een spin. Geen idee, maar ik kwam ziek thuis en ben gelijk in bed gekropen, probeerde wat te slapen. De steek was wel echt heel dik, groot en rood. Ik kon niet op dat been liggen. De volgende dag heb ik gewoon gewerkt en de buikpijn verdween langzaam die week. Gelukkig maar!

Op school ben ik druk bezig met het inspectiebezoek voorbereiden, kinderen zoveel mogelijk meegeven aan leerstof en een cultuurdag voorbereiden. Het is nu ook Kinderboekenweek, het thema is raar maar waar. Een goede kans om met de kinderen wat natuur, wetenschap en techniek te doen. We hebben al twee lessen over dierenweetjes gedaan. De cultuurdag wil ik besteden aan het doen van allerlei proefjes. Nu ik deze lessen voorbereid en gegeven heb, merk ik wel dat ik ze gemist heb. Ik geef normaal alleen maar Nederlands en cultuur wat ook weer het Nederlands in terug komt. Dan mis ik de vakken natuur, aardrijkskunde en techniek wel. Als de kinderen voetballen in de pauzes kan ik het ook niet laten om aanwijzingen te geven en te supporten.

Het Spaans leren gaat me steeds beter af. Volgens duolingo kan ik nu 37% vloeiend Spaans. Superleuk natuurlijk, maar de lessen worden steeds ingewikkelder. Zelf vind ik schrijven en lezen makkelijker dan luisteren en spreken. Als ik een zin gedicteerd krijg hoor ik niet de spaties tussen de woorden. Plus sommige woorden hebben dubbele betekenissen, zoals como, el en sí. Je schrijft ze anders, maar in het luisteren, hoor ik het verschil nog niet, omdat ik nog niet zo bekend ben met de zinsstructuren. Daarnaast hang ik steeds mijn kamer voller met Spaanse teksten en korte zinnetjes op de meubels. Ik kijk er wel snel overheen, maar het idee is goed. Het percentage geeft wel motivatie voor meer oefening. Pas was ik naar de in Spaans gesynchroniseerde film Maze runner 2 en we waren vergeten om op subtitels te letten, maar ik kon het verhaal in de film goed volgen. Niet letterlijk wat er gezegd werd, maar met alle context er omheen herkende ik het wel. Later las ik het plot terug, ik zat er dicht bij, toch vondik mijn versie mooier ;).

Met Annewil ben ik naar Mercado Artesenal geweest. Dat is een straat vol grote hallen met shop in shops. Overal verkopen ze daar typisch Peruaanse souvenirs, kunstvoorwerpen, handgemaakte kleden, kussens, kleding en eigenlijk van alles. Zelf heb ik een sjaal gekocht van alpacawol, een ketting en oorbellen. De sjaal is heerlijk zacht. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik echt geld aan zulke dingen besteed heb. Ik wil namelijk niet te veel kopen, ooit moet het weer in mijn koffer passen. Alhoewel ik ook weleens het idee moet laten varen dat ik terug ga. Heel fijn leeft het niet om daar constant rekening mee te moeten houden. Sommige momenten denk ik dat ik snel terug wil en op sommige momenten denk ik, dit wil ik nooit meer kwijt.

Op 8 oktober is het de slag om Angamos. Het is een nationale feestdag omdat de zeeslag bij Angamos uit 1879 herdacht wordt. De Peruaanse marine werd overmeesterd door de Chileense marine. Hierdoor werd de kust van Peru niet langer beschermd en was er een invasie mogelijk van Peru en Bolivia. De Salpeteroorlog begon met deze invasie. Chili viel via de kust Peru binnen en bezette de woestijn. In de woestijn is veel kostbaar zout te vinden. Peru verloor de oorlog en stond onder dwang twee provincies aan Chili af.

Daarnaast was er de vergadering van het IMF op die dag in San Isidro, vlak bij mijn school. De hele week was er extra veel politie op staat en speciale staatspolitie. Voor ieder hotel stonden wel 20 van die mannen, beetje met elkaar praten en indruk maken. Wel lekker duidelijk om zo te weten te komen waar de ‘belangrijke’ mensen zich ophouden. Maar dus ook bij mij in de straat, want er zijn megaveel hotels hier. Op de dag zelf schijnt het hele gedeelte in San Isidro, waar de vergadering is, afgezet te worden. Hoeveel last mensen daar van hebben, weet ik niet, want ik ben vrij en ga het niet uitproberen.

Vrijdag 9 oktober heeft de president uitgeroepen tot nationale vrije dag, dat komt wel mooi uit en heeft iedereen een lekker lang weekend. Iedereen, nou nee, want veel mensen werken hier zes dagen per week. De winkels zijn ook gewoon nog open van 10 tot 10. Eén supermarkt is zelfs 24/7 open.

Bedankt voor alle reacties, erg leuk en ik waardeer het enorm!

Hasta luego!

vijf weken...het avontuur gaat verder

Lief thuisfront,

Er gebeurt zoveel dat ik echt keuzes moet maken waarover ik wel schrijf en waarover niet. Het is superleuk om zoveel reacties en aandacht te krijgen. Hartelijk dank daarvoor!

Allereerste wil ik jullie vertellen dat het goed met me gaat. Peru is een leuk land, andere gewoonten zijn er absoluut, maar dat wist ik van te voren. Wel is het soms verbazen op welke manier hier dingen geregeld worden. Ene kant zijn Peruanen heel beschermend en bewaken ze alles, aan de andere kant denk ik dan hoezo beschermend als taxichauffeurs shiften tussen de 10 en de 24 uur achter elkaar maken zonder pauzes. Als ik zie hoe het straatverkeer geregeld is en hoe ongezond rammelend sommige auto’s klinken. Wat heel handig hier is, zijn de verkeerslichten op tijd. Je weet precies wanneer je over mag steken of weer mag gaan rijden of hoelang je nog kan rijden. Want er hangt een timer bij, die de seconden aftelt. Een groene minuut die aftelt voor de auto’s en dan springt hij op rood en krijgen de voetgangers een groene minuut, zo delen zij de wegen.

School

Het werk op school gaat natuurlijk ook gewoon door. Ik wil wat op de privacy letten, dus ik zal niet alles uit de doeken doen. Laat ik zeggen dat het hier anders is dan mijn verwachtingen waren. Dat gat tussen verwachtingen en realiteit ben ik beetje bij beetje zo goed mogelijk aan het dichten. Helaas kan ik niet alle dingen die veel beter kunnen veranderen en dat moet ik dan maar voor lief nemen en de beperkingen van het systeem hier accepteren. Het is enorm frustrerend om te merken dat mensen veel geld betalen voor Nederlandse les, maar dan niet op komen dagen of geen moeite doen om thuis Nederlands te spreken of het huiswerk te maken. Ik kan de kinderen alleen voor het laatste gedeelte op hun kop geven, wat ik gedeeltelijk doe. Ik vind eigen verantwoordelijkheid belangrijk en leer dat de kinderen dan ook aan. De eerste toetsen en dictees zijn gemaakt. De kids die daarin slecht gepresteerd hebben, zijn precies zij die het huiswerk niet gemaakt hadden. Ik geef hen tips hoe ze tijd kunnen maken voor hun huiswerk en hoe ze het niet kunnen vergeten. Het is als kind hier niet makkelijk. Zoveel school zij hebben en ladingen huiswerk van de reguliere school, het verre reizen naar de school toe, sommige zijn een uur onderweg. Het vastzitten in het verkeer wat iedereen dagelijks wel overkomt en dan ook nog een Nederlands juffie die ze huiswerk geeft. Heel begrijpelijk, maar zonder oefening elders, red je het niet met slechts drie uur Nederlands onderwijs. Dan zou ik ook nog kunnen vertellen hoe sommige Nederlanders hier veranderen in Peruanen en hoe storend dat kan zijn. Kinderen worden opgehaald door de ouders en sommigen praten gelijk in het Spaans tegen het kind, terwijl ze Nederlands kunnen. Yes, thanks it’s a big help. Ik heb hen duidelijk gemaakt dat ik hen niet kan verplichten, ik ze niet bij de hand ga houden, maar ze het zelf terug zullen zien bij de resultaten op het rapport. Tot zover de frustreringen, anders wordt het wel een heel negatief verhaal.

Spreekwoorden en gezegdes

Er zijn ook positieve kanten. Na schooltijd ga ik altijd wel met een blij gevoel naar huis en vind ik het tof om hier te zijn. Na iedere les kan ik het kind laten benoemen wat het geleerd heeft. Wanneer ik zeg dat een kind met de Noorderzon vertrokken is en ik krijg de voorzichtige reactie ‘Naar het Noorden?’, moet ik inwendig grinniken en hebben we het vijf minuten over spreekwoorden en gezegdes. Kinderen hebben dan halve spreekwoorden onthouden en de verbasteringen zijn om te gieren. Bijvoorbeeld:

Kind:‘Juf, waar woon jij?’

Ik: ‘Ik woon in Miraflores.’

Kind: ‘Nee, ik bedoel in het Noorden of Zuiden?’

Ik moest even nadenken en antwoordde met ten Zuiden van San Isidro (waar de school staat).

Kind: ‘Noorden, Zuiden, West best!’ en keek er verwachtingsvol bij

Ik: ‘’Ja, bijna goed: Oost, West….’

Kind: ‘Oja, Oost, West, thuis best, dit is echt appeltje eitje! En er was ook iets met een schaap als er 1 vertrekt dan komt de rest ook een keertje’

Ik: ‘Als er één schaap over de dam is, volgen er meer, weet je ook wat het betekent?’

Uiteraard kreeg ik een hele uitleg erover die klopte.

Ander kind: ‘Wie het laatst lacht, lacht het best!’

En zo is het maar net!

De kleutertjes

Omdat we op school geen kopieermachine hebben, ga ik naar één van de vele ‘Copia shops’. Nu vind ik die bij de bushalte het handigst en ik ben inmiddels een trouwe klant. In mijn gebrekkige Spaans, wens ik haar eerst een goede dag en heb ik met post-it erop hoeveel ik er van wil hebben en wanneer ik het op kom halen. Ik heb nu alle toets boekjes en werkboekjes voor het komende jaar vanaf groep 3 klaarliggen. De kleuters is een ander verhaal, zij werken met thema’s die ik zelf in elkaar zet. JufMilou.nl helpt me daarbij. Verder lees ik me veel in over kleuters, kijk ik filmpjes en vraag ik me regelmatig af of het normaal is dat ze alleen wiebelen of door de klas rennen, behalve als ze het zandkasteel kijken, dan zitten ze ineens recht. Die lessen gaan echt nog niet perfect. Het buitenspeelritueel duurt ongeveer een half uur en dat is veel te lang. Eerst mogen zij hun eten en drinken pakken en voor zich op tafel zetten. Dan zingen we een liedje over smakelijk eten en smakelijk drinken. Kinderen zijn dan allang begonnen. Onthutste blikken helpen niet echt. Daarna kruimels wegvegen en kinderen die niet klaar zijn moeten het naar buiten meenemen of niet meer opeten, lukt ook niet. In de rij gaan staan is lastig, duurt wel een paar minuten (terwijl het meestal maar acht kinderen zijn). Een liedje erbij zingen, helpt een beetje. In de rij, twee aan twee, gaan wij met de juffrouw mee. Dat twee aan twee gaat net, maar dan een rij….uitdaging. Eén dag lukte het echt niet, toen hebben we een lange slinger gemaakt en zo naar buiten gegaan. Ik wil wel een structuur hebben, want ze moeten eerst het schoolplein over, dan de parkeerplaats en dan is er een veldje, waar zij lekker kunnen voetballen, tikkertje doen of in de boom klimmen. Dan het teruggaan is eigenlijk nog erger. Ik verwacht nog iedere keer dat ze vast uitgeraasd zijn, maar niet echt. Ze beginnen na veel moeite in de rij, maar de achterste loopt dan bijvoorbeeld niet echt mee, waardoor de rest loslaat en naar binnen stormt om zich dan te gaan verstoppen. De eerste week speelde ik het spel mee, maar na het vinden blijven ze zich verstoppen en is het gewoon zeer storend en duurt het te lang. Maar nu het goede nieuws dat ik hulp krijg van een vrijwilliger die altijd een kleuterklas had op Suriname. Zij heet Eunice en ik heb al kennisgemaakt, ze voelt als een tweede moeder, heel zorgzaam. Ze komt me binnenkort helpen en observeren en ik hoop van haar nog veel te leren. Ik mag dan wel afgestudeerd zijn aan de pabo, dat betekent niet dat ik alles weet en overal een oplossing voor heb. Ik doe ervaring op en ben er trots op dat ik om hulp durf te vragen. Ik baal nu wel eens dat ik gewoon nooit de kleuters heb kunnen doen. Ik zou zo graag willen weten hoe zij die structuur aanleren. Ik word supervrolijk van die enthousiaste kleintjes en het is super om te zien dat ze altijd vrolijk komen en het leuk blijven vinden. Het is super om de verjaardag van Puk (een pop) te vieren en hen de stoel te laten versieren, leren hoe een Nederlandse verjaardag gaat, hen te laten waggelen als een gans, kikkersprongen te maken en te draven als een paard. Het nieuwe thema: de boerderij is een succes en het is leuk om spelenderwijs te leren.

Expositie

Mijn leven naast school gaat door. Ik ben op een expositie in Barranco geweest van Ed van der Elsken, een Nederlands fotograaf. Daar heb ik Wiebe de Boer, de nieuwe NL’se ambassadeur ontmoet en nog veel meer mensen. Met één dame, Sissy, kon ik het goed vinden. Zij is ook Nederlandse en ook blond. Dat vonden alle aanwezige pers heel erg interessant en we werden wel 7x apart genomen om samen met het werk van Ed op de foto te gaan voor de kranten. Ze vragen dan je naam om die erbij te zetten, interessante ervaring. Sissy is zelf een fervent amateuristische fotografe en lette er op dat de soms wat schunnige plaatjes van Ed niet met ons samen vereeuwigd werd. Daar zou ik weer niet op gelet hebben, dus ik ben haar dankbaar. Verder is zo’n avond heel interessant en ik was nog nooit eerder in dit wereldje. Ik werd ontvangen in een grote zaal waar je aan de ene kant gratis (goede) wijn kon krijgen en aan de andere kant gratis (pisco) cocktails uitgedeeld werden. Pisco is de Peruaande drank, gemaakt van druiven, eruitziet als wodka en ook zo sterk is als wodka. Pisco sour is overal verschillend. Mijn eerste ervaring was heerlijk in een loungebar, mijn tweede in een restaurant maakte me bij de eerste aangeschoten en mijn derde ervaring was op deze expositie, die was prima met limoen, maar de volgende heb ik toch maar laten zitten. Later kwamen er kazen, fruit, cervelaat en ham met broodjes op een buffet, heerlijk. Ik kan wel wennen aan die wereld. Ik dacht even terug aan een ander wereldje van de politiek waar ik heen moest voor maatschappijleer in Havo 4 en ik Mark Rutte ontmoette (ten tijde het gedoe met Rita Verdonk). Dit was zoveel beter en lekkerder!

Downtown Lima

Natuurlijk was daar dan ook de barbecue in het huis. Heerlijke zelfgemaakte burgers (door chef Juan) en chorizoworst lagen te spetteren. Dit gepaard met broodjes, guacemole, sla en natuurlijk weer pisco met limoen en sprite. Ook werd er gedanst, salsa is heel moeilijk! De voorstelling daarvan mogen jullie in je hoofd zelf bedenken. De verjaardag van Julio werd in ieder geval goed gevierd. Zo goed dat inmiddels ook de tweede bbq een feit is, waar ik eigenlijk niet zoveel van mee heb gekregen, want ik was downtown die dag met Annewil.

Annewil heb ik leren kennen in de Nederlandse bar in San Isidro. Iedere laatste donderdag van de maand is er daar een Nederlandse avond. We hebben een week daarna afgesproken om het historisch centrum van Lima te gaan verkennen. Dat was top! Veel gezien en gelachen om de culturele gebruiken. Vooral gelachen om de wisseling van de wacht bij een bepaald gebouw, volgens mij was het Palacio de Gobierno, maar die namen lijken allemaal op elkaar. We waren al zo’n 20 minuten aan het kijken naar een fanfare die muziek makend marcheren. Eindelijk gingen ze weg het was precies 12 uur en we verwachten het nu wel eens dat ze daadwerkelijk gewisseld werden. Maar nee, toen kwam er een stoet vanuit het linkerdeurtje, die bleven stil op het plein een volgende stoet uit het deurtje kwam en marcheren een beetje rond en bleven staan. Nu kwam er een stoet uit het rechterdeurtje, precies het zelfde rondje in spiegelbeeld, maar net wat anders gekleed. De bewakers voor de deur die gewisseld moesten worden konden niet echt heel erg stilstaan. Eindelijk liep er één stoet richting het bordes en we verwachtten dat ze eindelijk gewisseld werden, maar nee. De stoeten vertrokken één voor één waar ze vandaan kwamen achter gesloten deurtjes. Onze monden stonden open en daarna moesten we zo lachen. Het plein was leeg en de bewakers voor het hek gingen weg, zodat we naar het hek konen. Nog steeds stonden daar dezelfde wachten op het bordes. Toen begonnen zij te marcheren naar het linkerdeurtje, de laatste tien meter liepen ze gewoon. Ze moesten zelfs nog aankloppen om binnen te komen. Wat een lange vertoning voor niets. We begrepen er niets van en ik doe het af als het zal wel Peruaans zijn. Leuk voor de toeristen, maar uiteindelijk is het niet en is er naast het hoge hek, geen wachter meer zichtbaar. We zijn heerlijk over de markt gelopen, met de dode dieren en smerige vleeslucht naar het fruit, naar de kipafdeling en weer naar buiten richting Chinatown. Daar hebben we heerlijk gegeten. Ik at eend met tamarinde (zoetig), waar volgens mij rijst bij hoorde, dus ik liet heel handig de ook Spaanssprekende Annewil erom vragen, terwijl zij garnalen met rijst at. Ja, triest he….mijn Spaans is nog even goed (of is het even slecht) als in week 2. Ik heb het gewoon niet echt nodig, maar ik wil het nog wel hoor. Iedereen wil alleen zo graag Engels spreken en ik vind dat wel gemakkelijk.

Strand

De dag ervoor (vrijdag) was ik in mijn uppie op zoek gegaan naar het strand, ik was er al een maand en nog geen golf van dichtbij gezien. Ik begon aan een lange afdaling, ging onder de brug door en daar was het strand met al haar surferboys. De zon ging al bijna onder en ik besloot zo maar eens terug te gaan, want in het donker lopen op een onbekende plek, sprak me niet zo aan. Maar wanneer je alleen loopt, krijg je meer aanspraak. Daardoor kreeg ik een aantal mensen over me heen die me aanspraken en surflessen verkochten. Ik ga uiteraard op surfles, maar nu nog even niet. Ik moest wachten om de zonsondergang te zien en dat was ook prachtig en liep met een jongen terug naar boven. Heerlijk dat die surfers niet zoenen bij begroeten en weggaan. Een highfive en een fistbump is all what it takes. Ik merkte gelijk het relaxte leventje op van 5 dagen surfen, zaterdag feesten en zondag uitrusten. Ik kreeg een beetje het hippie-idee en toen ik dat zei vonden ze dat zelf totaal niet. Al vroegen ze wel of ik Marihuana rookte en bij me had.. uh nee.

Kerk

Op zondag besloot ik in plaats van Nederland te zien verliezen tegen Turkije om naar kerk te gaan. Annewil nodigde me hiervoor uit en ik besloot dat het wel eens goed voor me kon zijn. De potential church is een internationale baptistenkerk (volgens mij) alles was in het Engels en Spaans verteld of ondertiteld. Het was anders dan de diensten in Sint Annaland, maar als ik die hier kreeg, ging ik hier ook niet. Er was drinken, brood met druivensap, een houten kruis met handtekeningen en een band. De dienst werd gehouden in de kelder van het hotel op de hoek en de dienst was een film van een kerkdienst in Amerika van Troy Gramling. Het onderwerp was verwachtingen en realiteit. Dat kwam bij mij wel goed terecht, zoals je eerder in mijn verhaal kon lezen. Ik ontmoette leuke jonge mensen en diezelfde avond gingen we film kijken bij de pastor. Zijn vrouw was jarig en een prettige gewoonte hier op de verjaardag is om iedereen een persoonlijk wens of verhaaltje met goede eigenschappen te vertellen aan de jarige. Dit gebeurde om beurten en ik werd overgeslagen, omdat ik nieuw was. Dat wilde ik niet, dus ook al kende ik haar slechte een dag, ik wilde haar ook feliciteren en dat deed ik.

Dagelijks leven

Mijn dagen zijn erg druk, ik begin vaak tussen 8 en 9 uur in de ochtend, opstaan hiervoor is zwaar, omdat de dag ervoor lang was. Meestal ben ik klaar om 19 uur, dan moest ik nog naar huis en eten, met een beetje geluk heb ik die dag dan normaal kunnen lunchen, maar meestal sla ik het maar over vanwege de tijdsdruk of het niet zo lekkere eten hier. Brood heeft een azijnlucht en uitgebreid warm eten, zoals de Peruanen lukt niet qua tijd. Waardoor ik ’s avonds nog meer trek heb en moe en verzwakt voel en dan maar uit eten ga, take out neem of direct ga slapen. Mam, ik eet heus wel genoeg, maak je geen zorgen. Ik mis wel jouw groenten en gebraden vlees.

Meer over eten

Peruanen vinden het eten in Peru geweldig en ook veel buitenlanders zijn er zeer mee in hun nopjes. Ik durf dan ook bijna niet te zeggen wat ik er van vind. Het is best lekker, maar een aardappel is geen vervanger van groente. Op vier plekken heb ik kip gegeten en het was overal behoorlijk droog. Ik ben meer een lomo (rund) fan dan een Pollo (kip). Cereals of yoghurt eet ik niet als diner. Brood kan wel degelijk gezond zijn. Bananenchips met guacamole is dat niet. Kaas of gedroogd vlees hoort niet naar plastic te smaken. Vlees met een uitje, rijst en aardappel is geen gezonde maaltijd voor mij. Verse vruchtensappen waar ze suiker aan toevoegen, zijn niet meer gezond. Overal limoen bij of een eetlepel zout is niet altijd lekker. Daarom doe ik als ik zelf kook maar toch iets met Hollandse invloed en ook de pannenkoeken vielen in de smaak. Ik was nooit een grote groente eter, maar hier mis ik de groentes. Ze eten heel veel fruit en weinig groente. Overal wordt suiker toegevoegd. Toetjes bestaan uit taartjes, ijs of pannenkoek met drank. Ijs zie je hier heel veel en overal zijn er ijswinkels. Elke supermarkt heeft een gigantische taart afdeling. Allemaal prachtige Rudolph van Veen taarten. Prijs is omgerekend van 15 tot 20 euro per stuk, maar als je zelf van die taarten bakt in Nederland, ben je dat ook kwijt. Echt lekkere melk of pure chocolade heb ik nog niet gevonden. Het is zachter en de melk heeft een aparte bijsmaak die ik niet kan plaatsen. Andere chocolade is vanaf 70% of hoger of het zijn bonbons. Wel heerlijke chocolademelk bij de Italiaanse restaurantjes en bij de Starbucks. Ik had een heerlijke reep Tony’s Chocolonely van Gertrude gehad bij mijn vertrek. Ik heb nog één stukje over, die bewaar ik tot ik het niet meer kan houden. Mijn haribo beertjes en honingdrop heb ik nog liggen. Echte cravings heb ik nog niet gehad, veel is hier verkrijgbaar, maar dan net iets anders van smaak. De frikandel speciaal in de Nederlandse bar was fantastisch. Als ik een oven zou hebben, ging ik zelf brood bakken of de Zeeuwse bolussen verkopen, dat zou het hier ook heel goed doen. Lekkere koeken heb ik nog niet zo ontdekt. In de supermarkt zijn het vaak galetten of droge andere koekjes of koeken die eruit zien waar je hele dag van ga springen. Wel vind ik de alfajores heel erg lekker die mijn huisgenoot meenam voor me om te proeven. Twee koekjes met een laagje dulce de leche (zoete melk) ertussen. Ook de empanadas (deeg gevuld met vlees, kip, ham kaas of groente) zijn best lekker. Eens was ik in lunchroom en ik bestelde een sandwich met kaas en kip. Ik kreeg een tompouce van toast met kip, toast en mozzarella, lekker, maar veel te klein om een sandwich te noemen. Ik vond een geweldig, altijd druk Italiaans restaurantje. Vreselijk duur vergeleken met anderen, maar megagrote sandwiches met de lekkerste ingrediënten en schotels. Peru nam veel over van de Spaanse bezetting, helaas niet het eten. Maar ik ga nog meer ontdekken en wie weet kan ik mijn mening bijstellen.

Het weer is fris door de hele dag bewolking en af en toe een paar uur zon en dan is het bloedheet. Dit komt door de el Nino. De bevolking zelf weet ook niet wat ze er mee aan moet ik zie winterjassen en lange laarzen naast shorts en hemdjes staan.

De parken zijn gevuld met artiesten, etenstentjes en speeltoestellen en ik kan me er prima vermaken. Iedere stad heeft zijn eigen architectuur. Je zult hiervan meer kunnen zien op de foto’s. Het plaatsen is een veelgevraagd karweitje van de internetverbinding. Facebook is sneller wat dat betreft.

Natuurlijk mis ik de mensen uit Nederland en daarbuiten. Het is geweldig dat mijn lieve zusje gaat trouwen met haar grote liefde en ik er niet ben om even iedereen te knuffelen of gezellig samen lekkere appeltaart te eten. Ik mis mijn neefjes en nichtje om aan voor te lezen of hen te zien knoeien met chocotaart. Ik mis Breda en haar heerlijke terrasjes met lekkere wijntjes. Ik mis het gemak van een eigen huis, mijn trampoline en goed internet. Ik mis mijn grote televisie waarop ik wel ‘heel Holland bakt kon kijken’. Ik baal dat ik pa niet kan helpen met de pluk, kan crossen op de tractor en stoer met broertje Moos kan mee helpen aansturen. Maar in verre landen wonen was mijn droom en hij kwam uit en ook al is niet alles zo als ik wilde of hoopte, het is wel super om het te doen en ten minste de kans gegrepen te hebben. Ik vind het super dat er social media is, waardoor de wereld kleiner is en ik voel alsof ik er toch een beetje bij ben. Als jullie willen skypen, kan dat. Wel even overleggen, zodat we tijd kunnen vrijmaken. Zondagochtend kan ik bijna altijd wel, dan is het middag in Nederland. Op vrijdag kan ik ook, maar de zaterdagen zijn erg wisselend omdat er ook lessen kunnen zijn of ik op avontuur ben met verder Peru te ontdekken.

Ciao ciao

Mijn eigen plekje

De eerste lesweek zit er op. Het waseen week vanimproviseren en kennismaken.Het verzuimpercentage is groot, maar dat schijnt gebruikelijk te zijn. Alles samen valt het leiden van deze school niet mee. Ik begin natuurlijk nog maar net, dus dat is te verwachten. Vanafnu wil ik het echte programma gaan doen. Ik moet het thema 'naar school'voor de kleuters nog uitwerken. Ik breek mijn hoofd daar nog het meest over, want ik weet het minst van dit niveau. De ouders zeiden echter dat het goed gegaan was, want iedereen kwam met een grote lach op het gezicht naar buiten.

De directeurstaken zijn op het moment erg veel. Gelukkig zijn het schoolplan en de schoolgids al klaar. Het materiaal isnog niet op orde. Het is dus veel zoeken naar wat is er beschikbaar? Waar liggen de materialen? Waar zouden de missende pagina’s uit de boeken zijn? Wat moeten de kinderen allemaal doen en welk gedeelte hoeven zij niet te doen? Het gaat er om dat zij zo goed als het kan zoveel mogelijk Nederlandse taal leren in drie uur per week. Eigenlijk willen ze het liefst alles wat een Nederlands kind ook krijgt aan taal, spelling, begrijpend lezen, woordenschat en technisch lezen. Om die tien uur in drie uur gepropt te krijgen, moet ik dus heel effectief werken. Daarvoor zou het handig uitkomen als ik wat meer ervaring had, maar dat heb ik niet, dus ik moet het er gewoon mee doen. Af en toe stel ik mijn vragen aan de vorige leerkracht. Ik heb een Skypegesprek gehad wat veel ophelderde, maar ik blijf dingen tegenkomen waar ik geen weet van heb. Ik kan in ieder geval aan de slag met nieuwe thema's maken voor de kleuters, jaarplanning maken, weekplanning maken en dagplanningen maken. Ook de cultuurdagen moeten georganiseerd worden.Dat wordt nog een puzzel om alles in 40 weken te proppen en toch ieder kind op zijn eigen niveau te laten werken. Ik vertel mezelf dat ik er voor hebgeleerd, dus het wel goed moet komen. Als beloning ben ik over een jaar enorm ervaren.

Ondertussen probeer ik ook een leven buiten de school op te bouwen. Ik ben op zoek gegaan naar een plek voor mezelf met huisgenoten. Ik heb een eigen kamer gevonden met een eigen badkamer in een huis voor buitenlandse studenten. Zo noemde ze mij ook, dus ik verwachtniet alleen studenten.We wonen volgens mij met acht personen hier in een groot huis. Er is een mooie houten schutting, wat ook een poort en garagedeur is. Daarna loop ik door de afgesloten tuin, naar de voordeur en kom ik binnen. We delen een ruime woonkamer en een ruime gesloten keuken. Ik vind het zelf een mooi huis. Een brede houten trap leidt naar de overloop. Deze is niet overdekt, maar ergens in de lucht hangt er een golfplaten dak. Daaronder zit ook een smal wenteltrapje. Daar is dan eindelijk, naar vier sloten gehad te hebben, mijn kamer. Het klinkt misschien niet zo, maar mijn kamer is erg licht, netjes en ruim.

Er is op deze etage ook een dakterras en nog een trap naar boven die leidt naar een gedeelte waar je kleding op kunt hangen. Daar is er nog een ladder naar boven om op het dak te komen. Daar ben ik nog niet geweest. Overigens is er slecht één student hier, de rest werkt. De leeftijden zijn erg verschillend, maar met de mensen van mijn eigen leeftijd kan ik al goed opschieten.

De overdekking mis ik ook helemaal niet, want eigenlijk regent het in Lima bijna nooit. Het heeft een woestijnklimaat, maar toch is het ijskoud. Het is winter en er hangt een nevel die de lucht zo vochtig maakt dat het ijskoud wordt. Ik merk de gevolgen hiervan vooral bij het drogen van mijn haar. Dat duurt wel drie uur voordat het droog genoemd mag worden. Ik wilde een föhn gaan kopen, maar om daar nou €100,- aan uit te geven is ook wel zonde. Ik denk bij wel meer dingen dat ik het beter uit Nederland mee kan nemen.

Zondag 15 augustus regende het verrassend genoeg. In Nederland noemen we dat motregen afgewisseld met wat miezeren, maar hier is het regen. Ik kon direct merken dat Lima hier niet op voorbereid is. Er is nergens afwatering in de straten. Op dat moment liep ik bij de Larcomar (winkelcentrum aan de boulevard) waar er veel mensen gingen dweilen. Dit hielden ze de hele avond vol. Droogloopmatten zijn er nergens, het winkelend publiek zorgt er zelf voor dat het verspreid wordt in de winkels. Ik ging naar de bioscoop waar het wel heerlijk droog was.

Op het moment van schrijven heb ik hier twee nachten geslapen. In deze dagen is mijn woordenschat Spaans al wat toegenomen. We zijn met zijn viertjes gaan picknicken bij de Malecon (Boulevard). Onderweg daarheen kom je wel een handvol mini-supermarktjes tegen. Alles staat vol getast, maar ze hebben alles, terwijl het niet groter is dan een garage. De prijs is daar iets goedkoper dan in de normale supermarkt. Bij de Malecon kan je ook heerlijk skaten, fietsen, wandelen en mijmerend over de oceaan kijken. Overal staan tropische bomen en planten. Het hele jaar hier bloeien er overal bloemen. De parken die er zijn, zijn anders dan Nederland. In Nederland kennen we de bomen, het gras, de fonteinen en de paden tussendoor. Hier noemen ze wat straatjes met trapjes, standbeelden, kunst en een boom een park. Het is mooi, maar als ik dan een park zie wat ik op een park vind lijken, dan hebben ze er geen naam voor en valt dat gedeelte gewoon onder de Malecon. Daarnaast leer ik Peruaanse gerechten kennen. Eén jongen in het huis en zijn vriendin doen allebei een kookopleiding aan de Universiteit. Zij komen uit Ecuador en spreken goed Engels. Van hen leer ik typische gerechten eten en bereiden. Ook de drank hier is niet mis mee. Zelfs daar stoppen ze extra limoenen en kruiden in. Limoenen gebruiken ze voor alles en iedereen slaat er een voorraad van in. Ze zijn iets kleiner dan in Nederland, maar veel goedkoper. Ze eten hier sowieso meer fruit, het is hier gemakkelijker te verkrijgen en daarnaast veel goedkoper. Alleen dingen die geïmporteerd moeten worden, kosten veel geld.

Om terug te komen op mijn vorige blog over de dure handdoeken. Textiel maken ze zelf, maar dat is voor de export. Daardoor is het in Peru alsnog duur. Niet alles is dus goedkoper.

Er kan in Miraflores op sommige plekken goed gefietst worden, dus zodra ik me wat bekender voel met de omgeving en het weggebruik, wil ik ook een fiets aanschaffen. Dan kan ik op de fiets naar de school in San Isidro in plaats van de taxi. Er rijden zo'n 100.000 taxi's rond in Lima. Enerzijds een overschot, anderzijds precies genoeg in de spits. Het hoge aantal is nodig omdat slechts 3 op de 10 mensen een eigen auto hebben. De taxi kost ongeveer 8 Soles per rit., behalve als je een extra veilige wil, die moet je opbellen en kost twee maal zoveel. De meeste chauffeurs willen er standaard15 van mij, maar ik laatniet met me sollen en ik moet een beetje brutaal zijn, dusgeef iker nooit meer dan 10 voor deze rit. Dat is nog steeds weinig natuurlijk. Maar ik kan het ook uitsparen en bewaren voor mijn anderhalve maand vakantie in de zomer (dec-febr). De chauffeur doet wel alles voor zijn passagier. Hij laadt alles in en uit. Hij brengt het zelfs driehoog binnen. Hij verwacht wel dat ik de weg zelf weet. Lima is groot en je moet hem vertellen waar hij het adres kan vinden. Het is genoeg als je een kruising op grote straat doorgeeft met het bijbehorende nummer. Elk cuadro (block) heeft een eigen nummer.Ik heb me laten vertellen, dat ditis opgebouwd vanuit het Spaanse systeem. Iedere straat is verdeeld in blocken (net als New York). Deze blocken zijn genummerd. De lengte van iedere blockis overalongeveer hetzelfde. Het nummer geeft het eerste nummer van het huisnummer aan. Huisnummers zijn altijd in honderdtallen. Dus huisnummer 345 is te vinden op quadro 3 van die staat. De meeste straten heten Avenida en dan volgt ereen belangrijke naam. Om dit in het Spaans uitgelegd te krijgen, was even een worsteling, maar deze kennis maakt het reizen heel veel gemakkelijker. Mocht je de weg niet weten, dan vraagt de chauffeur het aan iedere voorbijganger of schreeuwt iets naar een andere chauffeur door de altijd opengedraaide taxiramen.

Een ander vervoersmiddel is de bus. Dezekost slechts 1,20 Soles van mijn huis naar school. Deel dat door 3,2 en dan heb je de prijs in euro’s. De bus is dusheerlijk goedkoop, maar het is extra voorzichtig zijn op je spullen. Altijd alles in het zicht houden. Mijn rugzak gaat op mijn buik en mijn mobiele telefoon houd ik niet in mijn zak. De zitplekken zijn snel vergeven en tijdens de spits tussen 18:00 en 19:30 is het proppen. De buschauffeur rijdt en er is een bijrijder. Je moet de bus laten stoppen wil je erin of eruit. Terwijl je net je voet op de drempel zet, begint hij te rijden. De bijrijder roept bij iedere stop alle haltes om waar hij langs gaat komen. Dat roepen is eigenlijk meer schreeuwen. Hij hangt daarbij half uit de bus en slaat dan de deur dicht. Vervolgens wurmt hij zich door de opgehokte passagiers heen en gaat langs iedereen die net ingestapt is om geld te vangen. Om eruit te gaan, duw je jezelf richting de deur en roept hard iets als ‘Bagga bagga’. Ondertussen moet je stevig vasthouden, zodat je niet valt bij het tien keer optrekken of keihard remmen binnen een halve minuut. Ik heb het nog niet geprobeerd, maar wellicht is alles zo vol, dat je niet eens om kan vallen. Het is een ervaring op zichzelf. Geen nood als je de bus mist, er komt vanzelf een nieuwe. Wanneer?.. dat weet niemand, want een schema is er niet. Maar vast niet langer dan tien minuten.

Foto’s van mijn belevenissen zullen binnenkort volgen.

Lima so far

Buenos dias,

Na woensdag uitgeput aangekomen te zijn in Lima, ging er een wereld voor me open. Het was niet prettig. Eerste 2 dagen wilde ik het eerste vliegtuig naar huis nemen. Helemaal toen ik de gigantisch stapel met dozen zooi zag staan, die ik uit moest zoeken, de zogenaamde schoolmaterialen. Gelukkig voelde ik me wel op mijn gemak door haar verwelkoming. Het is wel moeilijk om dingen uit Nederland te horen die ik mis. De geordendheid mis ik ook heel erg. De auto's rijden kriskras door elkaar. Hier malen ze er niet om als je rechts inhaalt. Niemand stopt bij een zebrapad en er wordt de ganse tijd getoeterd. Megaveel taxi's rijden er rond en allemaal met deuken. Ik had nog geen één ongeluk gezien, maar vanavond wel. Mocht je denken dat het lekker weer is, helaas niet. Erg koud steeds vanwege de hoge luchtvochtigheid hier. De ochtend en avond bestaat uit een laag nevel. Wanneer je verder Peru inrijdt, raak je die kwijt, want het stijgt hard hier, dus na 200m omhoog, is er een stralend zonnetje. Ik woon in Miraflores, de school staat in San Isidro, de club(later in het verhaal) is in Magdalena del Mar, de schoolmaterialen staan in Surco, dit zijn allen veilig wijken. Ik was vrijdag in Victoria, daar had ik volgens mijn huisgenootje nooit mogen komen, gevaarlijk noemde ze het. Veel verschil dus, veel mensen komen ook nooit buiten hun eigen wijk. Het eten is smakelijk en voedzaam, maar nog niet helemaal mijn smaak.

Toch heb ik ook veel plezier gehad, Gaby is een leuke meid, spreekt helaas alleen Spaans, maar daar leer ik ook wel weer van. We zijn zaterdagavond uit geweest. Veel mooiere discotheken en lounges dan in Nederland en de cocktails smaakten mij best. Overigens moet je niet denken dat het hier veel goedkoper is. Ik moest handdoeken kopen en vond ze in de winkel niet goedkoper dan 10 euro per stuk. Dat was ik niet van plan, dus ik ben naar de markt gegaan en kocht er toen drie voor dat geld. De markt is een interessante plek. Overal in stad staan wagentjes met koopwaren of mensen met mandjes aan de arm. Tussen het vele chaotische verkeer lopen zij te leuren. Inderdaad midden op straat. Echter staan op de markt flink wat van die wagentjes op een rijtje. Daarnaast was er een grote hal die bomvol staat met fruit, vlees en vis. Een vrouwtje poetst de aardbeien op en stapelt ze daarna op. Ik leerde dat je zoveel mogelijk van fruit af moet blijven, maar hier poetsen ze alles op. In de hal stonden ongekoelde standplaatsen waar de geplukte kippen ondersteboven hangen en de vissen nog geschubd moeten worden. Ik zou hier zelf nooit van willen eten, maar ik moet zeggen dat Peruvianen wel de verste kip en vis hebben. Waar het in Nederland dagenlang duurt voordat na de slacht de kip in de winkel ligt, ligt het hier in de kraam nog maar net 2 uur. Toch liet ik mij niet verleiden met die informatie.

Waar ik me ook niet toe laat verleiden is het drinkwater. Er zijn mensen hier, die dat gewoon drinken. Zij zijn gewend geraakt aan de bacteriën. Sommige filteren het water of koken het eerst en laten het vervolgens afkoelen. Ik verkies toch water op fles.

Je moet je voorstellen dat hier nooit kinderen op straat spelen, omdat het te gevaarlijk is. Er is veel laagbouw, maar op het moment worden er overal flatgebouwen gebouwd, maar niemand komt er op het idee om er ook voorzieningen bij te bouwen. Zo ontstaat er een tekort aan scholen. Scholen zijn daarom erg duur en vaak ver weg. Je betaalt al snel duizenden dollars inschrijfgeld en daarnaast moet ook het schoolgeld betaald worden. Omdat de kinderen niet buitenspelen en vriendjes alleen op school zien, zijn er speciale plekken ingericht voor de middenklasse. Zondagmiddag verbleef ik op de cricketclub, dat is zo'n plek. Ik was meegevraagd door de bestuursvoorzitter. Daar ontmoette ik zijn vrouw en dochter. Zijn dochter zit bij mij in groep 6, dus dat was leuk om alvast te ontmoeten. De club is eigenlijk een afgesloten voetbalveld, springkussens, zwembad (als het zomer is) en speeltuin voor de kinderen. Hieromheen ontmoeten allerlei mensen elkaar in horecagelegenheden. Hier kom je niet zomaar binnen. Je moet geïntroduceerd worden en drie leden moeten hun handtekening zetten voor je lidmaatschap. Daarna betaal je nog een flink bedrag en dan ben je binnen. Het voelde een beetje als een mini-vakantie op centre parcs. Ik kreeg daar veel uitleg van de school en dat voelde erg prettig.

Sowieso doen ze in Lima veel voor de kinderen. Natuurlijk is er wel het principe dat er betaald moet worden. Maar er zijn veel interactieve theaters speciaal voor kinderen.

's Avonds ben ik nog heerlijk naar de film gegaan. De stoeltjes een de bios bestaan uit een klapzitting. Ik zat niet zo stil en bleef wiebelen. Overigens was het een vreselijke film (The gallows). Ik laat nooit meer een ander kiezen, want horror is niet echt mijn ding. We liepen terug over de boulevard en toen besefte ik pas hoe gaaf Lima is. Zoveel lichtjes langs de kust en in de bergen achter de stad.

Op maandag stond ik al vroeg op en ging ik aan de slag voor de lessen van die avond. Ik verwacht namelijk 10 kleuters. In de ochtend had ik eerst een bezichtiging van een kamer met eigen badkamer. Deze is morgen klaar voor gebruik. Dat wil zeggen geschilderd en gerepareerd. Ik wil de kamer graag hebben, dus morgen krijg ik het contract, welke ik goed door zal lezen. Ik was er nog niet uit wat ik ging doen in de les, maar ik kreeg een idee. Ik besloot te gaan printen, maar de printer deed het niet. Toen maar bij copyshop het hoogs benodigde gedaan, schoolspullen ingeslagen en naar school gehaast. Twee keer alleen de taxi geregeld. Nee, dat is niet gemakkelijk, bijna niemand spreekt Engels. Het zijn vooral de tieners die dat kunnen.

De ouders kwamen hun kroost afgeven. Het was leuk. Het was echt leuk. Een jongen was zo verlegen, die verstopte zich achter een kast. Toen ben ik verstoppertje gaan spelen en dat vond hij dan wel weer interessant, maar wilde niet komen toen ik hem vond. Daarna negeerde ik hem, toen kwam hij wel kijken. Een peuter moest zo huilen, omdat hij zijn moeder niet meer zag, dat hij na een kwartier in mijn armen in slaap viel. Ik heb hem maar op mijn jas gelegd en zijn apenknuffel onder zijn hoofdje. Ik was al lang blij dat hij stil was. Overigens kwamen slechts vier van de tien kinderen opdagen. De derde viel aan het einde van de les ook in slaap van vermoeidheid. Allemaal zeer begrijpelijk als je na een lange schooldag nog twee uur Nederlandse les krijgt. De andere twee bestonden uit een fantasierijk en druk manneke en een stillere slimme Vlaamse jongen. De ouders kwamen hen te vroeg ophalen, maar ik vond het prima dit keer. We hebben Rupsje Nooitgenoeg behandeld, dat beviel best. Na school ben ik snel naar de Larcomar gegaan bij de boulevard. De winkels zijn hier tot laat in de avond open. Nu zit ik bij Starbucks voor een skypegesprek met mijn voorganger. Vanwege een prima internetverbinding kan dat hier. Het overdrachtsgesprek ging goed en nu zit ik hier te typen over mijn ervaringen in Lima so far. Morgen groep 3 en 4, woensdag groep 5 en 6, donderdag groep 6 en 7 en op zaterdagochtend van 9:00 tot 11:00 groep 1-3 en van 11:00 tot 13:00 groep 4-7.

Hasta Luego! en liefs van

Lydia

ps. Ik kan niet direct overal op reageren, internet werkt veelal vervelend en daarbij is het bij mij 7 uur vroeger dan in Nederland.